Milosci. 2. Razem czy osobno? - Opowiadania Erotyczne

Milosci. 2. Razem czy osobno?

... chwilę, ale Tereska już czekała zniecierpliwiona w kuchni na krześle, umyta i przebrana. Podał jej oba opakowania.

– Co to ma być?

– Chyba widzisz.

Aptekarka dała mu mocno reklamowane tabletki na uspokojenie, więc nie czuł się w obowiązku tłumaczyć oczywistego. Wlał wody do elektrycznego czajnika, włączył i przygotował dwie szklanki. Pogrzebał w lodówce w poszukiwaniu czegoś jadalnego.

Już był w połowie szykowania śniadania dla dwojga, kiedy zorientował się, że Tereska coś długo czyta ulotkę testu. Westchnął, przykucnął w wąskim przejściu między jej kolanami a szafką, i zmusił, żeby spojrzała mu w oczy.

– Będziesz się denerwować tak długo, aż nie sprawdzisz. Odwagi, dziewczyno.

Do łazienki szła jak na ścięcie, z opuszczonymi ramionami, przygarbiona. Przed drzwiami jeszcze westchnęła głośno, żeby nie miał wątpliwości, że uważa to za sprawę życia i śmierci. Nie lubił takich scen, ale brał poprawkę na to, że kobiety rzadko kiedy mówią cokolwiek wprost.

Po kwadransie zapukał do Tereski, żeby znów ją popędzić. Gotowa siedzieć tam i zwlekać do wieczora. Usłyszał jej słaby głos.

– Czekam na wynik... jeszcze chwilę.

Słyszał, jak pochlipuje, ale nie zaprosiła go do środka, więc nie wchodził. Czekał cierpliwie pod drzwiami. Wreszcie wyszła, skrzywiona, z testem w zaciśniętej pięści.

– Pozytywny.

Westchnął i przytulił ją mocno.

– To jeszcze nie wyrok. Ciążę musi potwierdzić lekarz.

– Marcel... – rozpłakała się znowu. – Pójdziesz ze mną?

– ...

... Pójdę.

– Nie jesteś zły, że cię zdradziłam?

– Przecież wiesz, że nie jestem zazdrosny.

– A nie gniewasz się... że chciałam cię wrobić?...

Czy się gniewał? Na razie nie mógł sobie pozwolić na jakiekolwiek własne emocje. Po co dziewczynę jeszcze dodatkowo dołować? Zastanowić się zdąży później, a tymczasem zamierzał pozostać rzeczowy i opanowany.

– Nie.

– Ja chciałam... chciałam cię mieć tylko dla siebie.

– Przecież wiesz, że to niemożliwe. Tłumaczyłem ci.

– Ale ja cię kocham! – chlipała mu w tors. – Nie mogę znieść tych wszystkich twoich panienek, które wyrywasz w klubach i gdzie się tylko da!

– Więc jednak mnie nie kochasz – stwierdził ze spokojem.

– Jak to nie?? To według ciebie dowodem miłości jest zgoda na zdradzanie?

– Dowodem miłości jest pełna akceptacja. Nie akceptujesz tego, kim jestem i jak żyję.

– Jak możesz tego oczekiwać?

Marcel uniósł brwi zdziwiony, ale nie odpowiedział. Jeśli teraz zacznie wyjaśniać, tłumaczyć się, tylko wpakuje się w niepotrzebną bitwę słowną, z której oboje wyjdą pokaleczeni. Jeśli sama nie rozumie, nigdy go nie wysłucha. Przestała szlochać, ale nadal przyciskała się do niego zachłannie.

– A ty mnie kochasz...?

– Tak, skarbie.

– Czemu więc nie chcesz ze mną być?

– Przecież jestem.

– Nie jesteś! Wczoraj posuwałeś jakąś lafiryndę, kiedy ja tu przeżywałam tragedię!

O, w mordę. Marcel poczuł jak jelita zawiązują mu się na supeł. Wziął dwa bardzo głębokie wdechy, zmusił brzuch do rozluźnienia się. ...