Rekompensata, 2. - Opowiadania Erotyczne

Rekompensata, 2.

Część 2.

Długo rozpamiętywałam to spotkanie. Henryk odwiózł mnie prawie pod blok. Potem szybko pożegnał się i ruszył. Hm, tyle rozmawialiśmy w kawiarni i na spacerze, a ja nawet nie zapytałam go, czy jest żonaty. Zresztą, on też nie pytał o mój stan cywilny. Umówiliśmy się, że w poniedziałki i czwartki może o godzinie 18. zaglądać do kawiarni. Jeżeli będę, to znaczy, że czekam na spotkanie i mam czas. Nawet, gdybym siedziała z jakąś koleżanką. Uśmiechnął się nieznacznie, pokiwał głową i dał mi swój numer telefonu. Prosił, ale nie zgodziłam się podać mu swojego numeru. Kiedy spojrzał na mnie ze zdziwieniem, zapewniłam, że jeszcze spotkamy się. Chyba go nie przekonałam.

*

– Cześć, gdzie jesteś?

– Cześć. Nooo, w pracy. Miło, że dzwonisz... A, ten, hm... Stało się coś?

– Być może – uśmiechnęłam się. – Masz ochotę na spotkanie?

Chwila milczenia. Chyba przeszedł w inne miejsce.

– Tak, proszę pani. Zgadza się, wszystko zgodnie z ustaleniami.

Byłam zaskoczona. Mówił innym, oficjalnym tonem. I chyba nie do mnie. Czekałam.

– Oczywiście, bez zgody zleceniodawcy niczego nie zmienię. Dobrze, mogę podjechać i pokazać kosztorys. I plany. A może pani zechce przyjechać do nas? Pracujemy do godziny 16. (…) No, dobrze. W takim razie będę dzisiaj. (…). To proszę teraz podać, o której miałbym przyjechać?

W porę zorientowałam się, że to pytanie było skierowane do mnie.

– Bądź tak, jak poprzednio: o 18. Zaczekam przed kawiarnią. Na skwerze będę siedziała na ...

... ławeczce.

Zadzwoniłam kwadrans przed 18. i dowiedziałam się, że właśnie parkuje.

– Gdzie stoisz?

Podał nazwę ulicy.

– Dobrze, zaczekaj, zaraz podejdę – rozłączyłam się.

Podeszłam, przywitaliśmy się krótkim „cześć”, wsiadłam i odjechaliśmy. W trakcie jazdy doszliśmy do wniosku, że spotykanie się w centrum miasta nie jest najlepszym pomysłem.

– Przepraszam, ale w biurze akurat pojawiła się żona, więc musiałem jakoś wybrnąć. Skoro zadzwoniłaś, to przypuszczałem, że dzisiaj chcesz się spotkać – wyjaśnił.

Uzgodniliśmy, że będę podjeżdżała w kierunku centrum trzy przystanki i tam, na parkingu biurowca, będę wsiadała do jego samochodu.

*

Dojechaliśmy do ‘naszego’ lasu i tą samą trasą poszliśmy na spacer. Heniek zabrał małą torbę. Pogoda nadal była upalna, więc sama zaproponowałam, żebyśmy poszli w kierunku jeziora. Byłam w klapkach na szpilce, ale zdjęłam. Już wcześniej tak chciałam zrobić. Szliśmy w wodzie po kostki.

– Co, może tym razem dasz się namówić na kąpiel? Nie będziesz się bać? – uśmiechał się, a jego głos brzmiał nieco przekornie.

Rozejrzałam się. Nikogo nie dostrzegłam. Nic dziwnego, dookoła nie było żadnych domów. Te zaczynały się znacznie dalej. Małe osiedle, które dynamicznie rozrastało się. Z dobrym dojazdem do miasta. Zamożni mieszczanie przenosili się „na przedmieścia”.

– Dobrze! Mogę się wykąpać – zdecydowałam się.

Uśmiechnął się, wskazał na pobliskie drzewa. Podeszliśmy tam i szybko rozebraliśmy się. Heniek patrzył na mnie. Nie ...