Erotyczny mord - Opowiadania Erotyczne

Erotyczny mord

... krwi zaczął mnie jarać jak nic innego. Za każdym razem gdy przerwała tłumacząc się, że ręka ją boli, obrywała w twarz. Co mnie to, do cholery, obchodziło? Miała mnie pieprzyć a nie gadać!

Jednak, kiedy nadszedł długo oczekiwany pan O ... Poczułam się jakoś dziwnie. Chciałam więcej i więcej tej przyjemności, toteż delikatnie przecięłam sobie skórę za zewnętrznej części ręki. Tak, tego mi brakowało. Przecięłam się ponownie, a później już nie mogłam przestać. Cięłam się raz po raz, rany stawały się coraz głębsze, moja krew na pościeli złączyła się z jej, a fala ekstazy trwała i trwała. Chciałam, by poczuła tak samo silną przyjemność jaką ja odczuwałam, ale czułam się jak na jakimś haju. Nic do mnie nie docierało, nic mnie nie obchodziło.

A ona wiedziała, co chciałam jej zrobić. Usiłowała się jakoś obronić, wytrącić mi dłoni fragment butelki, ale tylko się pokaleczyła. Mówiłam jej, że poczuje przyjemność, ale ona nie ustępowała i krzyczała. Czułam się coraz słabiej, ubytek krwi robił swoje. Przytrzymałam jej jedyną wolną kończynę i przecięłam jej przedramię. Pojawiające się krople krwi wyglądały wręcz jak rubiny, błyszczały się w świetle lampy. Nie rozumiałam, dlaczego ona tak krzyczy, bo przecież moim zdaniem to było przyjemne. Niesamowicie przedłużyło orgazm. Przecięłam jej opaloną skórę ponownie i ponownie, i ponownie, a ona wierciła się, krzyczała i płakała. Przypominało to trochę ujeżdżanie konia, ale ostatecznie się poddała. Spojrzałam na nią, patrzyła w jeden ...

... punkt. Usta lekko rozchylone. Nie ruszała się.

- O kurwa... - potrząsnęłam nią, ale to jakby mnie pobudziło, nie ją.

Umarła.

Uciekaj.

Plamy krwi na łóżku były niepokojąco duże, z naszych ran spływała obficie krew. I ta cisza. Była gorsza, niż jej krzyki.

Wstałam, zatoczyłam się i upadłam, resztkami sił amortyzując rękami upadek. Potrzebowałam chwili, po czym wstałam i ubrałam się. Czułam się, jakbym była pijana. Zwłoki dziewczyny na zakrwawionym łóżku nie wyglądały za dobrze. Wręcz przerażająco. Do tej pory jeszcze tak daleko się nie posunęłam...

Wyszłam z mieszkania, wycierając ręce z krwi w czarną koszulkę, na której na pewno nie będzie nic widać. Trzymając się mocno poręczy, wyszłam z kamienicy i ruszyłam w ciemny park. Nikt mnie nie mógł zobaczyć w takim stanie. Osłabiona, na chwiejących się nogach, przeszłam te kilkadziesiąt metrów, które jakby zamieniły się w kilometry. Zaczęło mnie mdlić, ale gdy usiadłam na ławce, poczułam senność. Więc położyłam się i zasnęłam.

Obudził mnie strażnik miejski. Było już jasno, a mnie bolała głowa i całe ciało. Przerażony moim stanem, zaczął zadawać szereg pytań.

- Coś się pani stało? Proszę się udać do domu, w parku nie wolno spać.

- Nic mi nie jest. Zaraz pójdę.

- Co się stało? Możemy pani pomóc...

- Nie potrzebuję pomocy.

Wstałam i poszłam sobie, choć on nadal coś do mnie mówił. Miałam go głęboko w dupie. Muszę uciec.

Zanim mnie złapią.

Zanim ten gościu zorientuje się, że to ja zabiłam tamtą ...