Byłam dziwką Służby Bezpieczeństwa PRL. Część I... - Opowiadania Erotyczne

Byłam dziwką Służby Bezpieczeństwa PRL. Część I...

I. Prawdziwa historia dziwki

Zatrzymanie

Luty 1982 roku, stan wojenny. Wychodziłam ze swojego mieszkania na Saskiej Kępie na trening łyżwiarstwa figurowego do Torwaru. Później miałam się spotkać z grupą opozycjonistów.

Na ulicy podeszło do mnie dwóch panów. Wyglądali przeciętnie, byli w ciemnych płaszczach i czapkach. Obok stał biały polonez.

– SB – odezwał się jeden, pokazując legitymację. – Pani pozwoli z nami.

Zostałam wepchnięta do samochodu. Byłam zaskoczona i nie protestowałam. Po chwili ruszyli, bez wyjaśnień.

„Rodzice są szanowanymi wykładowcami Uniwersytetu i Politechniki, najlepszych warszawskich uczelni…” – spięta próbowałam pocieszać się w myślach. – „Będzie dobrze.”

Studiowałam na trzecim roku SGPiS. Tak wtedy nazywała się SGH. Od połowy grudnia 1981 roku należałam do Niezależnego Zrzeszenia Studentów. NZS było studenckim odpowiednikiem Solidarności i po wprowadzeniu stanu wojennego zostało zdelegalizowane, a część działaczy aresztowano. Na mojej uczelni prowadzona była jednak działalność podziemna.

Nie byłam z nikim związana i jako studentka bez wielu obowiązków mogłam kontaktować się z wieloma ludźmi. Odpowiadały mi założenia ideowe tej organizacji. Byłam aktywna i parokrotnie zajmowałam się kurierką.

Czasami gościłam u siebie ukrywających się działaczy. Pomagałam im się odstresować, zwykle przy użyciu ust oraz dłoni. Kilka razy spałam wówczas z Jankiem C., jednym z późniejszych ministrów. Oprócz niego miałam i innych kochanków. ...

... Imponowałam im urodą i intelektem. Mój ojciec przywiązywał ogromną wagę do języków obcych i urządzał mi konwersacje. Dzięki niemu sprawnie posługiwałam się angielskim i francuskim.

Kilkunastu studentów wiedziało, że mam bibułę, podziemne gazety i książki. Odbierali je ode mnie. Więcej grzechów nie pamiętałam.

„Szybko mnie namierzyli… Ciekawe jak?” – myślałam. – „Dobrze, że nie mam ze sobą nic trefnego.”

Obaj funkcjonariusze traktowali mnie jak powietrze. Jechaliśmy kilkanaście minut aż zatrzymaliśmy się pod Pałacem Mostowskich, Komendą Stołeczną Milicji Obywatelskiej.

Wprowadzili mnie do środka.

– Kogo macie? – spytał oficer dyżurny.

– Taka poza ewidencją – odpowiedzieli.

Bez dalszych pytań ruszyliśmy ciemnym holem, potem schodami zeszliśmy do piwnic. Ciągnął się przede mną długi korytarz z licznymi stalowymi drzwiami.

Zostałam wprowadzona do jednego z pomieszczeń. Za biurkiem siedział funkcjonariusz w cywilu, po przeciwnej stronie stał drewniany taboret, na którym mnie posadzili i wyszli. Zrozumiałam, że znalazłam się pokoju przesłuchań.

Przesłuchanie

Oficer śledczy rozpoczął procedurę. Potwierdził moje imię, nazwisko i wiek, później aczęły się właściwe pytania.

– Z kim działasz? Kto się u ciebie zatrzymuje? Gdzie jest drukarnia?

Niebieskooki blondyn. Czułam na sobie jego wzrok. Wpatrywał się w piersi i biodra. Wiedziałam, że jestem bardzo atrakcyjną dziewczyną. Miałam dwadzieścia dwa lata, byłam wysportowana i moja figura była idealna.

On ...