Miłość to tylko obietnica cz. II - Opowiadania Erotyczne

Miłość to tylko obietnica cz. II

Człowiek kocha albo nie kocha, i żadna siła na świecie nie ma na to wpływu. Możemy udawać, że kochamy. Możemy przywyknąć do drugiej osoby. Możemy założyć rodzinę, być blisko siebie, bzykać się każdej nocy i każdej nocy szczytować. A mimo to możemy czuć wokół beznadziejną pustkę, wiedzieć, że tego najważniejszego nam brakuje.

O miłości świadczą czyny, nie słowa, bo miłość to nie tylko uczucie, ale i akt woli.

- Wrócę w niedzielę wieczorem, albo w poniedziałek rano.

Głos Adama nagle wyrwał mnie z zadumy. Jakbym się ocknęła ze snu, podniosłam na niego wzrok i zrozumiałam, że nie wiem co mówił i, że nie słuchałam go od paru minut.

- Przepraszam, co mówiłeś?

- Że wrócę pojutrze wieczorem albo w poniedziałek rano. Czy ty mnie w ogóle słuchasz?

- Tylko troszkę się zamyśliłam, oczywiście, że cię słucham.

Siedziałam na sofie w naszym wyremontowanym salonie, a Adam kończył pakować walizkę. Jak sam powiedział, wyjeżdżał na weekend w interesach. Niestety często to robił, i nie wiem czy to dobrze czy źle, ale ja ani razu nie pomyślałam, że może wyjeżdżać w sprawach nie służbowych.

Patrzyłam na niego, na jego długie i szczupłe ręce. Widziałam jak upycha ostatnie ubrania i z ledwością domyka dużą walizkę.

Życie polega na tym, żeby człowiek był taki, jaki jest, żeby nie wstydził się chcieć tego, czego chce i marzyć o tym, o czym marzy. Człowiek przed wszystkim musi mieć odwagę być sobą.

Znalazłam swoją drogę – pomyślałam – Co mam zrobić po odkryciu, że ...

... już cię nie kocham? Nienawidzić cię?

Od dwóch tygodni gardziłam samą sobą, za to co czułam. Nienawidziłam siebie, nie Adama. I wiedziałam, że to mnie zniszczy, bo skoro jest we mnie miejsce na nienawiść, to znajdzie się też miejsce i na zło.

Niecałe dwa tygodnie temu, w niedzielny poranek po wieczorze spędzonym z przyjaciółkami, zrozumiałam, że coś się zmieniło, że jest źle i, że będzie jeszcze gorzej. Gdy zobaczyłam Dawida w jego samochodzie, tym samym którym wiózł mnie w nocy, poczułam gniew. Wściekła podeszłam do auta i kazałam mu wysiąść.

- Po co tutaj przyjechałeś?! – wykrzyczałam.

Dawid nie odpowiadał.

- Mów! – znowu krzyknęłam i uderzyłam go otwartą dłonią w policzek.

Odskoczył ode mnie przestraszony i złapał się za twarz. Spojrzał na mnie zaskoczony. Nie widziałam wyrazu swojej twarzy, ale wiedziałam co mógł na niej zauważyć.

- Przyjechałem tu dla ciebie – w końcu odpowiedział.

- Nie chcę cię tu, nie rozumiesz? Odjedź stąd i nigdy nie wracaj. Jasne?

Podszedł blisko mnie i spojrzał mi w oczy. Nie wytrzymałam jego spojrzenia i uciekłam wzrokiem w bok.

Dawid uśmiechnął się triumfalnie i powiedział:

- Twoje ciało i spojrzenie mówią zupełnie co innego.

Zdołałam znowu na niego spojrzeć. Kiedy on mnie przejrzał? Czy czuł to samo co ja, czy wiedział o tym od początku? Czy nie umiałam ukryć tego pożądania tak samo jak on? Nie byłam pewna.

Ze łzami w oczach, patrząc prosto na niego powiedziałam:

- Proszę cię, odejdź stąd i nigdy nie ...