Domino (III) - Opowiadania Erotyczne

Domino (III)

Kolejny poranek był jeszcze gorszy. Oboje uświadomili sobie z całą mocą, że brak regularnych ćwiczeń odbił się na ich kondycji. Ledwo się ruszali od zakwasów i naciągniętych mięśni. Nie pomógł gorący prysznic, maści i tabletki przeciwbólowe. Na domiar złego mieli niezapowiedzianego gościa.

- Pani Marzeno, ja przepraszam, że zawracam głowę, ale na zewnątrz czeka Monika.

- Jaka Monika?

- Narzeczona Krzyśka. Uparła się, żeby z państwem porozmawiać. Tłumaczyłem jej, że już była tutaj policja i o wszystko zapytała, ale się zawzięła. Proszę ją przyjąć, może uspokoi się trochę po rozmowie z panią. Jest dziecina załamana.

- No dobrze.

Czekała na nią w małym pokoju, które jako jedyne jeszcze nie zostało ruszone przez krzątającą się po domu ekipę remontową.

- Dzień dobry, pani Moniko.

- Dzień dobry, proszę pani.

Dziewczyna, na oko dwudziestopięcioletnia, była chorobliwie blada. Miała podkrążone oczy, lekko się garbiła, a włosy koloru słomy miała źle ułożone i połamane na końcach. Włosy, które mogłyby być jej największym atutem, gdyby o nie zadbała, pomyślała Marzena, patrząc z udawaną troską na wychudzoną, niską dziewczynę.

- Jak mogę ci pomóc?

- Chodzi o Krzyśka. Czy był u państwa przedwczoraj?

- Nie, moje dziecko. Tak jak już mówiłam policji, nie dotarł do nas.

- To jest dziwne, bo z samego rana wysłał mi jeszcze wiadomość, proszę spojrzeć.

Marzena odczytała krótkie wyznanie miłości okraszone wesołymi emotikonami w kształcie buziaków i ...

... serduszek.

- Nie wiem, co mam ci powiedzieć, Moniko. Bardzo chciałabym mieć dla ciebie jakieś wieści. Jakiekolwiek.

- Rozumiem. Przepraszam, że zawracam pani głowę.

- Nic się…

- Skarbie, musimy… o przepraszam, nie wiedziałem, że masz gościa.

Andrzej na chwilę zbaraniał, gdy zobaczył je obie, ale szybko odzyskał rezon i nawet uśmiechnął się na widok Moniki.

- Kochanie, to jest pani Monika, narzeczona Krzysztofa.

- Och, dzień dobry. Jak się pani trzyma? – Andrzej od razu spoważniał.

- Jest ciężko, wszyscy go szukamy.

- Policja ma jakiś trop? – zapytał z przejęciem, siadając obok żony.

- Nic, nie potrafią nawet zlokalizować jego telefonu. Ostatnia znana lokalizacja pochodzi z tej ulicy, dlatego przyszłam. Pomyślałam… myślałam…

Dziewczyna rozpłakała się, chowając twarz w dłoniach. Marzena przysiadła obok niej na oparciu fotela i zaczęła ją głaskać po plecach, jednocześnie patrząc martwym wzrokiem na Andrzeja.

- Już dobrze, musisz być silna. Na pewno się znajdzie, trochę wiary.

- Dziękuję i przepraszam za najście.

Monika zerwała się z fotela i skierowała do wyjścia. Andrzej wstał za nią i odprowadził spojrzeniem. Gdy zniknęła, pokręcił głową i powiedział cicho:

- Fajna.

Marzena to usłyszała, spojrzała na niego wściekle, ale nic nie odpowiedziała.

- Zbieram się do pracy. Muszę się w końcu pojawić, bo zbankrutuję – Andrzej przerwał milczenie.

- Idź, zarabiaj pieniądze, bo kto wie, czy nie będziemy musieli uciekać z kraju.

Andrzej ...