Durnota (I) - Opowiadania Erotyczne

Durnota (I)

... porównać w tej chwili Katję do jakiegokolwiek zwierzęcia to zdecydowanie byłby to rosomak w śnieżnych zaspach. Potargane futro, przygłupie spojrzenie, lekka dezorientacja w terenie.

- O.

Przerwa. Próba druga

- Ja najmocniej przepraszam Panie Barowski

- Bobrowski

- Bobrawski - zapamiętywanie nowych wyrazów to nie była mocna strona Katji - chętnie zapoznam pana ze szczegółowymi danymi, będzie pan jednak tak uprzejmy i pozwoli, że najpierw spalę się ze wstydu?

- Obawiam się, że jest pani dla mnie w tej chwili zbyt cenna żebym mógł do tego dopuścić. Proponuję skupić się na projekcie i zapomnieć o całej sprawie i zapomnieć o tym nieporozumieniu - powiedział lekko zdezorientowany, ale i - ku własnemu zdziwieniu - rozbawiony

- Stanowczo popieram pana stanowisko panie Bibarowski. Chętnie z panem pojadę muszę tylko wyciągnąć sukienkę z bagażnika. - Katja była prawdopodobnie jedyną na świecie osobą, która przewoziła sukienki warte kilka tysięcy złotych w plastikowych workach na śmieci.

- Z bagażnika?

- Później to wytłumaczę.

Gdyby rosomaki nie miały buzi porośniętej futrem byłyby zapewne czerwone jak burak. Zupełnie jak Katja w tej chwili.

Pięć minut później przystojny niebieskooki łamacz serc i średnio ogarniająca sytuację pani wiceprezes z niebieskim workiem na śmieci upchniętym pod kolanami mknęli przez powoli kołysane do snu miasto.

- Może opowie mi pani coś o sobie zanim przejdziemy do omawiania głównego konceptu?

- Ja? A co chciałby pan ...

... wiedzieć?

- Znam już Pani osobliwy stosunek do materiałów biurowych i drogich ubrań... - Katja poczuła właśnie, że osiągany przez nią poziom zaczerwienienia może wywołać raka lub groźne choroby skóry.

- Mieliśmy o tym nie rozmawiać - powiedziała nadal speszonym tonem

- Przepraszam, ma Pani rację. Intryguje mnie tylko, jak to się stało, że kobieta jeżdżąca jaguarem walnęła swoją suknię koktajlową do plastikowego wora.

- Nie chce pan wiedzieć.

- Ależ nalegam.

- Ale z pana uparciuch... To przez Rodzynka - rzuciła pod nosem, mając nadzieję, że jej towarzysz, szczęśliwym zbiegiem okoliczności, okaże się akurat głuchy na jedno ucho.

- Przez, co? - Od kiedy Katja przekroczyła próg jego samochodu poważny wyraz twarzy szanownego pana Konrada zmieniał się z minuty na minutę. Od dawna nie czuł się tak swobodnie w niczyim towarzystwie. Miał wrażenie, jakby ta wysoka, urodziwa niewiasta siedząca na siedzeniu obok paliła głupa co chwilę tylko po to, żeby poprawić mu humor. Właściwie w niczym nie przypominała tej nudnej, surowej bizneswoman, którą poznał przecież zaledwie 20 minut temu. Naprawdę zaczynał ją lubić.

- Opiekuję się kotem po zmarłej sąsiadce. Rodzynek sika gdzie popadnie, więc musiałam ukryć i zabezpieczyć sukienkę. Widać biedaczek nie czuje się jeszcze oswojony z nowym otoczeniem - dodała jakby lekko zamyślona.

- Przykro mi z powodu sąsiadki.

- Zupełnie niepotrzebnie. Stara raszpla przeżyła 104 lata, a w zeszłym miesiącu zepsuła mój ulubiony ...