Byłem torturowany w szkole - Opowiadania Erotyczne

Byłem torturowany w szkole

Była przerwa. Na szkolnym korytarzu panował gwar i chaos. Każdy siedział na ławce lub stał, każdy we własnym towarzystwie. Mi akurat nie chciało się z nikim rozmawiać, a na ławkach nie było miejsca, więc stanąłem z boku przy parapecie. Z nudów zacząłem intensywnie myśleć. Gdy tak stałem przez dłuższą chwilę zobaczyłem, jak podchodzi do mnie pani pedagog. Miała blond włosy spięte z tyłu w warkocz a na nosie okulary. Ubrana była stosownie do pory roku, a był maj. Była szczupła i młoda, przez co wyglądała dość atrakcyjnie. Na nogach miała sandały na obcasach, w których było widać młodo wyglądające, gładkie i zadbane stopy. Były dość płaskie i miały obcięte paznokcie, pomalowane na kolor jaskrawo czerwony z białymi brzegami.

- Dzień dobry! - powiedziałem, zobaczywszy ją.

- Dzień dobry. Uśmiech proszę! - odpowiedziała łagodnym tonem sama uśmiechając się szeroko ukazując swe białe zęby.

- Słucham? - spytałem zdziwiony.

- Uśmiech proszę. - powtórzyła. - Bo widzę, że jesteś jakiś przygnębiony? Uśmiechnij się do mnie.

- Ach, nie, nie jestem. - odparłem.

- Na pewno?

- Tak. - Zapewniłem.

- To uśmiechnij się! - rzekła, skrobiąc mnie lekko po ramieniu. Spuściłem głowę bezradnie.

- Ale dlaczego? - spytałem.

- Bo wtedy – zaczęła wyjaśniać – do naszego mózgu wpływa hormon szczęścia. Im więcej się uśmiechamy, tym bardziej jesteśmy szczęśliwi.

- Ale ja nie potrafię. - odparłem. - Ale w sumie dobrze, że panią widzę. Muszę przyjść po lekcjach, żeby pani zrobiła ...

... mi zdjęcie na gazetkę klasową. - uprzedziłem.

- Ach! No faktycznie. Dobrze, przyjdź do mnie do gabinetu. - stwierdziła zadowolona i poszła.

Gdy skończyłem lekcje podszedłem do drzwi jej gabinetu. Zapukałem i usłyszawszy „Proszę!” wszedłem.

- Ach, jesteś. - stwierdziła z nutą zadowolenia w głosie i równie szerokim uśmiechem co wcześniej. - Już idę po aparat, usiądź sobie na krześle.

Usiadłem więc a ona wyszła, a po chwili wróciła z niewielkim aparatem cyfrowym. Już zacząłem się obawiać, że ponowi prośbę i po chwili moje obawy okazały się słuszne. Usiadła naprzeciwko mnie, po drugiej stronie biurka i włączyła aparat. Skierowawszy obiektyw w moją stronę znów powiedziała:

- No! Uśmiechnij się.

- Ale dlaczego? - spytałem.

- Żebyś ładnie wyszedł na zdjęciu.

- Ale nie chcę.

- Chcesz być poważny? - spytała nieco bardziej zrezygnowanym tonem.

- Tak. - odpowiedziałem stanowczo.

- Dobrze, ale jak zrobię ci zdjęcie to zostań dłużej, okej? Jesteś już po lekcjach? Masz czas?

- Właściwie tak. - odparłem.

- To dobrze. - stwierdziła i zrobiła mi zdjęcie. Na moment oślepił mnie błysk flesza, lecz po chwili schowała aparat i zapytała mnie, czy coś się stało, że stałem na przerwie taki smutny. Wyjaśniłem jej, że nic – jedynie się trochę zamyśliłem. Potem spytała, czy często się uśmiecham i po krótkiej chwili myślenia odpowiedziałem, że prawie wcale.

Więc zaczęliśmy rozmawiać na ten temat. Wyglądała na bardzo zdziwioną. Dłuższą chwilę mnie przekonywała, że ...