Niemoralna propozycja. Marta i urzędnik - Opowiadania Erotyczne

Niemoralna propozycja. Marta i urzędnik

... mamy. Liczyłam, że dobrze umalowana, elegancko i powabnie ubrana, swoim wdziękami wpłynę na decyzję urzędnika. 
Tymczasem sprawy przybrały biegunowo wprost odległy przebieg. Moje wdzięki istotnie podziałały na pana kierownika, lecz tylko umocniły jego nieprzejednane stanowisko. Oczywiście po to, by móc mi złożyć ową niemoralną propozycję…
Ależ się wtedy oburzyłam.
– Co też pan sobie wyobraża?! Że kim ja jestem?! Nie ma mowy!
Teraz jednak, nie mogąc zasnąć, zdecydowanie mięknę… moje stanowcze „nie” się ulatnia się jak kamfora.
Ja też się rozpływam…
Ale co to?! Pan Antoni bezpardonowo pakuje się do mojego pokoju. Patrzy na mnie drapieżnie, z obleśną miną…
– Ależ co pan tu robi?
– Przyszedłem cię wreszcie nawiedzić, moja ty damulko…
– Ależ ja jeszcze nie wyraziłam zgody…
– Ale nie kłopocz się, po co twoja zgoda… sikoreczko? – Jego twarz wyraża jeszcze bardziej sprośnie podniecenie.
– Nie… proszę… jeszcze nie zdecydowałam się, czy się panu oddam…
– Oddasz, oddasz. Dasz mi, paniusiu… Wiesz dobrze, że mi dasz…
Brutalnie popchnięta na łóżko, padam na plecy. Sprężyny skrzypią niemiłościwie.
Zadziera mi spódnicę, mimo, że trzymam ją rozpaczliwie dłońmi.
– Nie… nie… proszę…
– Co my tu mamy? Seksowne pończoszki-kabaretki! Ładnieś się wystroiła i przysposobiła do dawania mi dupy!
Z lubością zrywa ze mnie stringi, a ich strzęp chowa do kieszeni.
– A to będzie mój łup!
W mgnieniu oka mnie dosiada… Czuję na sobie ciężar, który sprawia, że nie mogę się nawet ruszyć. Za ...

... to moje nogi rozsuwają się na boki… Natychmiast między nimi czuję coś obcego. Obiekt wielki i twardy. Czuję jak szoruje po szparce… jak próbuje się w nią wedrzeć, napiera… Wreszcie świątynia kobiecości kapituluje i wpuszcza agresora. Ten wtłacza się bezlitośnie. Wkrótce wypełnia mnie potężny pal. Wielki! Długi i gruby. Mam wrażenie, że przebija mnie na wylot! Czuję jak rozpycha pochwę, rozciąga jej ścianki wręcz do granic fizycznej wytrzymałości!
– Nie… nie… proszę…
Lecz wkrótce moje – „nie” – zastępują żałośliwe jęki – „aaaa aaaaa!”
Nikczemnik okazuje się być wyjątkowo wulgarny.
– Ty zdzirowata damulko. Rozepcham ci tę „sakwę”, że nie będzie już taka ciasna! Będziesz miała dziurwę, jak rozjechana rozjebunda!
Chce mnie drań poniżyć! Z roli damulki sprowadzić do roli jakiejś lafiryndy!
Ależ brutalnie mnie ładuje! Stary dziadyga, a pracuje jak młot pneumatyczny! Tak mocno i… szybko! Cóż za łomot sprawia mojej piczce! A co będzie, jak mi zmajstruje dzieciaka! Pełna przerażenia zaczynam go błagać, aby przestał.
– Panie Antoni! Niech pan uważa… Chyba nie chce pan ze mnie zrobić mamusi…
Nikczemnik tym bardziej przyspiesza!
– A dlaczego by nie?! Dlaczego nie przyozdobić eleganckiej paniusi gustownym brzuszkiem! Aż się prosi, żeby takiej panience zmajstrować akuratny prezencik – bobasa!

I cóż ja mogę na to począć??? Nic. Zupełnie nic..Mogę tylko sobie pokrzyczeć… W wyniku moich stęknięć i krzyków, do pokoju wparowuje… Marzena - moja mama!
– O mój Boże! – Załamuje ręce. – ...