Bardzo źle (II) - Opowiadania Erotyczne

Bardzo źle (II)

... zainteresowaniem przysłuchuje się znajomym, którzy zdawali nam właśnie raport specjalny z ostatniej imprezy, ale tak naprawdę oni stanowili tylko tło. W tym jednym momencie, w małym klubie z kiepską i za głośną muzyką byliśmy tylko my dwoje. Znudzony potakiwaniem, oparł głowę o moje ramię, a ja odwróciłam się w jego kierunku. W ty momencie jednocześnie zdarzyły się dwie rzeczy. Po raz pierwszy od momentu naszego spotkania nasze usta spotkały się i złączyły w jednym pocałunku, który niósł ze sobą wszystko. Miesiące kłamstw, zdrad, kłótni, wybuchów euforii i świetnego seksu na plaży i siedzeniu rozpędzonego samochodu, nocnych przejażdżek, imprez do upadłego. Wszystkiego, co było między nami. Całe dobro i zło jakie nas łączyło. Jednocześnie czas jakby zatrzymał się w miejscu i wraz z tym pocałunkiem uleciało ze mnie wszystko, cała tęsknota, żal, smutek, namiętność, chęć powrotu. Wtuliłam się w niego mocno i odczekałam chwilę. Potem wstałam, chwyciłam nieustannie wibrującą torebkę i wyszłam.

- Dzwoniłeś? - zapytałam głupkowato wybierając ostatni numer, pędziłam przed siebie starając się nie myśleć, o tym co właśnie się stało. Nie chciałam wyobrażać sobie jego miny, kiedy zorientuje się, że wcale nie poszłam do toalety. Z resztą mało mnie to teraz obchodziło. Niczego już nie czułam.

- Nie spodziewałem się, że oddzwonisz. - W głosie spotkanego przed kilkoma dniami blondyna o oczach, w których można utonąć brzmiała wymieszana z zaciekawieniem beztroska. Przywołałam w głowie ...

... jego obraz. Wysoki, świetnie zbudowany facet, który nie przestaje się uśmiechać. Na samą myśl poczułam jak kolana się pode mną uginają i robię się wilgotna.

- Nie miałam takiego zamiaru - wypaliłam zaskoczona własną szczerością. Ostatnio rzeczywiście jakoś nie przywiązywałam się do swojego towarzystwa.

W słuchawce usłyszałam tylko słodki śmiech. Śmiał się w naprawdę miły dla ucha sposób.

- Wracam pierwszym samolotem, odbierzesz mnie z lotniska?

Wyposażona w czarną, może trochę za krótką sukienkę, jeansową kurtkę i zdecydowanie za ciężki bagaż podręczny ruszyłam w kierunku wyjścia z niekłamanym współczuciem obserwując przeskakujących z nogi na nogę podróżnych, którzy poirytowani czekali na swoje walizy.

Poznałam go od razu. Nie, nie po tym, że był o co najmniej pół głowy wyższy i zdecydowanie szerszy od większości kręcących się po lotnisku mężczyzn. Moja uwagę przykuło raczej to, że jako jedyny trzymał na wysokości piersi kartkę z napisem "p. Śliczna Prawienieznajoma"

- Cześć - powiedziałam z rozbawioną miną z niedowierzaniem spoglądając na kartkę - na pewno o mnie chodzi?

- Cześć, jestem Łukasz - powiedział z rozbrajającą pewnością siebie i pocałował mnie w czoło jakbym była co najmniej jego wnuczką, a nie kobietą, z którą spędził kilka upojnych chwil.

- Wiem, przecież jak masz na imię - powiedziałam lekko zawstydzona

- Szczerze wątpię – rzucił, widocznie powstrzymując śmiech.

- Po czym wnosisz?

- A po tym, szanowna pani, że nigdy mnie o imię ...