Walka z wiatrakami cz. II - Opowiadania Erotyczne

Walka z wiatrakami cz. II

... zatrzymał mnie głos taty.

- Nie spytasz jak się miewa Klaudia?

Wiedziałem, że poruszą jej temat.

- No właśnie, co u niej?

- Wyszła za twojego kuzyna – tym razem to był głos matki.

- To dobrze – lekko się uśmiechnąłem. – Chociaż jej sprawy się poukładały i myślę, że jest szczęśliwa. Należy jej się to, bo tak bardzo ją skrzywdziłem.

- Nie ją skrzywdziłeś najbardziej, tylko siebie samego.

- Nie ją? – powiedziałem i pochyliłem głowę. – Ją – szepnąłem cicho. – skrzywdziłem i zdradziłem bardziej niż kogokolwiek.

Odwróciłem się z powrotem i wbiegłem na górę.

Następnego dnia, zaraz po przebudzeniu, wykonałem kilka telefonów do moich kuzynów i dowiedziałem się gdzie mieszka i pracuje Majka. Nie chciałem jej przeszkadzać w pracy, więc postanowiłem iść do jej mieszkania.

Już przed drzwiami z ręką na dzwonku, zawahałem się. Wiedziałem, że mogła jeszcze nie skończyć pracy ale liczyłem, że zastanę jej współlokatorkę.

W końcu zadzwoniłem i czekałem. Drzwi otworzyła mi wysoka blondynka o długich nogach.

- Słucham, o co chodzi? – spytała.

- Czy zastałem może Majkę? Jestem jej starym przyjacielem.

Kobieta uważnie mi się przyjrzała.

- Ty jesteś Rafał, tak?

- Hmm, no tak. Czy Majka jest w domu?

- Nie, jeszcze nie wróciła, ale niebawem powinna się zjawić.

- Skoro tak, to mogę na nią zaczekać?

- No jasne, wchodź – szybko odparła i otworzyła szerzej drzwi.

Wszedłem do jej malutkiego pokoju i usiadłem na jednym z dwóch krzeseł ...

... znajdujących się w pomieszczeniu.

Serce biło mi jak szalone, żeby się uspokoić zapaliłem papierosa i czekałem.

Po dwudziestu minutach i czterech wypalonych papierosach usłyszałem trzask drzwi wejściowych.

Moje serce podskoczyło z radości, zerwałem się z miejsca i obejrzałem dookoła. Pomyślałem, iż otwarcie okna było świetnym pomysłem.

Przysłuchałem się dokładniej. Do moich uszu doleciał dźwięk stukających obcasów i stłumionych rozmów. Kroki się zbliżały i po chwili drzwi się otworzyły.

Stanęła w nich ona. Poczułem, że w serce wbija mi się stalowy szpon i wierci dookoła.

Sylwetkę miała taką samą, szczupła i maleńka. Piękna twarz z tymi samymi, wielkimi zielonymi oczami. Wąskie usta, które zawsze tak chętnie się śmiały. I w końcu długie rude, lśniące włosy, tak gładkie, że można odnieść wrażenie, iż były sztuczne.

Jedynie miała inne spojrzenie, które zmieniło się przez te lata. Jednak kiedy padliśmy sobie w objęcia, wszystko jakby wróciło. To kim byliśmy dawniej.

Po chwili oderwaliśmy się od siebie, wziąłem jej drobną twarz w swoje wielkie dłonie i zobaczyłem, że Majka płacze.

- Nie płacz, malutka – powiedziałem i złożyłem na jej ustach krótki pocałunek.

Z jej płaczem zmieszał się śmiech, a ja zdumiałem się, jak można tak tęsknić za dźwiękiem. Za konkretną zmianą ruchu powietrza. Jak długo można tęsknić za czyimś śmiechem?

Nie wytrzymaliśmy ani chwili dłużej, z szybkością geparda i ogromną namiętnością zaczęliśmy zdzierać z siebie ubrania. Nie ...