De Sade D. A. F. - Sto dwadziescia dni Sodomy frag - Opowiadania Erotyczne

De Sade D. A. F. - Sto dwadziescia dni Sodomy frag

De Sade D. A. F. - Sto dwadziescia dni Sodomy fragment książki

wymagacie tylko naturalności i prawdy, i właśnie z tej racji śmiem liczyć na wasze pochwały.

Moja matka miała dwadzieścia pięć lat, gdy wydała mnie na świat, a byłam jej d**gim dzieckiem,

miała bowiem jeszcze d**gą córkę, starszą ode mnie o sześć lat. Przyjście mej matki na

świat nie było wydarzeniem znamienitym. Bardzo wcześnie została ona sierotą, a ponieważ

jej rodzice mieszkali w Paryżu blisko rekolektantów, to gdy została sama bez środków do

życia, ci dobrzy Ojcowie pozwolili jej żebrać o jałmużnę przed kościołem. A ponieważ była

jeszcze dość młoda i świeża, szybko ich oczarowała i przeszła na pokoje, które wkrótce

opuściła w ciąży. Właśnie podobnym przygodom moja siostra zawdzięczała przyjście na

świat, a jest więcej niż prawdopodobne, że i moje narodziny miały tę samą przyczynę.

Tymczasem dobrzy Ojcowie, zadowoleni z uległości matki, widząc, jakie owoce przynosi ona

klasztorowi, wynagrodzili jej pracę, przyznając pensję za ustawianie krzeseł w kościele, ale

stanowiska tego nie uzyskała wcześniej, zanim za zgodą swych przełożonych nie poślubiła

nosi-wody, który moją siostrę i mnie bez najmniejszej odrazy natychmiast zaadoptował.

Urodzona w kościele, mieszkałam, by tak rzec, raczej tam niż w naszym domu. Pomagałam

matce ustawiać krzesła, pomagałam zakrystianom w ich rozmaitych czynnościach,

służyłabym do mszy w razie potrzeby, choć miałam dopiero pięć lat. ...

... Pewnego dnia, gdy

wróciłam od mych zbożnych zajęć, siostra spytała, czy nie spotkałam jeszcze Ojca

Wawrzyńca... „Nie - odparłam. - Wiem, że on czeka na ciebie - powiedziała. - Chce ci

pokazać coś, co mnie już pokazał. Nie bój się, obejrzyj bez obaw, on cię nie dotknie, ale

pokaże ci coś bardzo zabawnego, a jeśli pozwolisz mu na to, sowicie cię wynagrodzi. Ponad

piętnastu dziewczętom z okolicy już pokazywał. To cała jego przyjemność i wszystkim nam

dał jakiś prezent”. Wyobrażacie sobie, panowie, że nie tylko należało nie uciekać przed

Ojcem Wawrzyńcem, ale wręcz go odszukać. Wstydliwość silnie przemawia, gdy ma się tyle

lat, ile ja wówczas. Czy jednak jej milczenie, gdy wychodzimy z łona natury, nie jest pewnym

dowodem, że to sztuczne uczucie znacznie mniej zależy od tej pierwszej matki niż od

wychowania? Pognałam natychmiast do kościoła i gdy przebiegłam małe podwórze,

znajdujące się między wejściem do kościoła od strony klasztoru i klasztorem, spotkałam się

twarzą w twarz z Ojcem Wawrzyńcem. Był to zakonnik w wieku około czterdziestu lat, o

bardzo ładnych rysach twarzy. Zatrzymał mnie. „Dokąd idziesz, Fran9on? - spytał. - Ustawić krzesła,

Ojcze. -Dobrze, dobrze, twoja matka je ustawi. Chodź, chodź do gabinetu - rzekł cią-

gnąc mnie do znajdującego się tam ciasnego pokoiku. - Pokażę ci coś, czego nigdy nie

widziałaś”. Weszłam, on zamknął za nami drzwi i ustawił mnie przed sobą. „Trzymaj,

Franęon - powiedział, wyciągając ze spodni ...