Serbski film Reportaż (IV) - Opowiadania Erotyczne

Serbski film Reportaż (IV)

Milica przerywa na chwilę. Jej oczy płoną teraz blaskiem. Złym, mrocznym ogniem. W tej chwili rozumiem, czemu nazywano ją później Serbską Wilczycą.

– To skończyło się, gdy nasz dowódca Radko Mladić zdecydował się działać. Zorganizował transport dla dzieci i kobiet z okolic Srebrenicy i wywiózł je bezpiecznie do prawdziwych enklaw. Nikt ich nie zaczepił. Ale muslimom to nie wystarczyło. Bo oni są tak naprawdę wielkimi tchórzami. Radko powiedział, że jeśli złożą broń, to każdy z nich wyjdzie żywy… Obiecał im to. Ale oni woleli się przebijać sami. Więc nasza armia z nimi walczyła.

– Rozstrzeliwała jeńców.

– Naszych sprowokowano. Muzułmanie kryli się między dziećmi i kobietami. Przenosili broń. Poza tym… To wszystko było ukartowane. Clinton sam powiedział Chorwatom, że dobrze by było mieć pretekst do interwencji. Powiedział tak: “sprowokujcie jakąś rozróbę Serbów z cywilami, to wejdziemy z NATO. Dajcie nam powód.”

– Wierzysz w to?

– Kurwa, myślisz, że wyssałam to palca? Przecież tak mówili sami ludzie ze Srebrenicy! Bośniacy, nie Serbowie! Ludzie od tego ich Izetbegovicia, prezydenta bękarckiego państewka bośniackiego! Oficjalnie zeznali, że ich własny rząd sprzedał Srebrenicę.

Milica milknie ponownie, ale żar w jej spojrzeniu jakby wygasa. Po chwili odzywa się ponownie, spokojnie i z rezygnacją.

– Tu są Bałkany. Tu nic nie jest proste. Mówiłam ci. My tu od wieków żyjemy, wdychając zapach śmierci. Krew woła o krew. Gwałt rodzi gwałt. Zemsta napędza zemstę. ...

... Mamy to w genach – podnosi do góry zniszczone, pomarszczone dłonie i przez chwilę im się przygląda. – To jest tu, w środku. W moich żyłach. Mord. Gwałt. Zbrodnia. Rok za rokiem, wiek za wiekiem. I tak od samego początku. Moją matkę zgwałcił jej brat. A jej matkę? Ile razy kobiety z mojej rodziny musiały rodzić dzieci swoich oprawców? Ile razy moi dziadkowie gwałcili swoje rodaczki, sąsiadki, córki? Czasem zastanawiam się, czy kiedykolwiek w ogóle spotkałam na swojej drodze kogoś, kto nie miał krwi na rękach…

Milczę. Bo co mam powiedzieć? Milica także milknie na chwilę.

– Dlaczego mi to właściwie opowiadasz?

– Nie wiem. Może chcę, żeby ktoś mnie wysłuchał? Wiesz, taki ktoś spoza tego kraju, w którym wiecznie toczy się wojna. Nawet wtedy, gdy akurat jest pokój. Bo ta wojna jest w nas. Jesteśmy na nią skazani. Jesteśmy przeklęci. My, Serbowie. Oni, Bośniacy i Chorwaci. Albańczycy. Zawsze będziemy palić, zabijać się i gwałcić.

– Każdy człowiek ma wybór.

– Nadal nic nie rozumiesz. Czy ja wybrałam, że moim ojcem będzie rodzony brat mojej matki? Czy ja wybrałam, że ludzie w mojej wiosce bardziej cenią wydumany honor niż uczucia matki do dziecka? Czy ja wybrałam sobie, że spocony knur włoży mi łapę w majtki, gdy byłam jeszcze dzieckiem?

– Ale przecież potem ty także zabijałaś. I brałaś udział w gwałtach, porwaniach i mordach? Dlaczego?

Milica zamyka oczy i znowu milczy. Przez chwilę boję się, że przekroczyłam niewidzialną granicę; że złamałam jakąś niepisaną umowę ...