Sigil (V). Póki śmierć nas nie… - Opowiadania Erotyczne

Sigil (V). Póki śmierć nas nie…

... –

– Przeciąga się leniwie –

– Słyszy burczenie w brzuchu, a sekundę później pukanie do drzwi i poruszająca się klamkę.

- Kto tam? – Mimo, że jest ubrana w cienką, półprzezroczystą, kremową koszulę nocną, kończącą się nieco przed kolanami instynktownie nakrywa się po szyję kołdrą.

- Mogę wejść? – Znajomy, cichy głos wzbudza w niej przyjazne wspomnienia.

- Tak – Odkrywa się nieco i gładzi po sporym brzuchu. Maluch kopie jak szalony i wybrzuszenia skóry są widoczne nawet pod materiałem kołdry.

- Jak się czujesz? – Twarz Kadrila jest zmęczona, oczy spuchnięte i podkrążone.

- Świetnie – Ania odpowiada zgodnie z prawda – Wreszcie, po miesiącach spania w koszmarnych warunkach mogłam odpocząć w łóżku. Z miękką poduszką, z miłą dla ciała kołdrą, bez potrzeby budzenia się słysząc najmniejszy szmer, bez potrzeby spania z dłonią, w której trzymałam maczetę pod poduszką. Cudownie, wierz mi – Przeciąga się i mruczy pod nosem. – zjadłabym coś – Zerka na niego uśmiechając się pod nosem.

- Właśnie po to jestem – Młody elf odpowiada zmęczonym uśmiechem – Królowa zaprasza na kolację, w szafie znajdziesz oprócz swojej zbroi i broni odpowiedni strój. Czekam za drzwiami. – Wycofuje się spoglądając na nią przyjaźnie.

– Ania zrywa się chichocząc pod nosem –

– Otwiera podwójne drzwi, wewnątrz zgodnie ze słowami Kadrila wiszą dwie sukienki. Czarna i biała. Obie w zbliżonym kroju, ale jaśniejsza jest uszyta z jednolitego materiału, poprzetykanego w kobiecych miejscach ...

... koronkowymi naszywkami, a ciemniejsza jest półprzezroczysta, a piersi i pupę ma osłoniętą podwójną warstwą czerni.

– Po około dziesięciu minutach przymierzania i oglądania się w lustrze Ania podejmuje decyzję –

– sięga po stojące w szafie białe balerinki –

– Ogląda się w lustrze. Sukienka jest idealnie dopasowana dla kobiety w ciąży. Nie krępuje ruchów ani nie powoduje uciskania wrażliwego miejsca.

- Jestem gotowa – oznajmia Kadrilowi, próbującemu przegonić sen mocnym tarciem oczu – chłopie, jak będziesz tak ziewał to połkniesz mnie razem z korytarzem, krzesłem na którym siedzisz i połową tego zakurzonego dywanu – żartuje z niego.

- Nie jestem chłopem, mam w sobie szlachecką krew – Naburmuszony przepuszcza ją przed sobą ruszając w stronę komnat królowej.

- Oj tam, nie nadymaj się tak. Przecież sobie żartuję, a zwrot chłop nie odnosi się do twojego stanu, tylko do ciebie jako mężczyzny. Wyjmij kij od szczotki z tyłka – Puszcza do niego oko.

- Widzę, że siły powoli się regenerują – Elfowi wraca dobry nastrój – to dobrze, bo czeka nas dość długa i wyczerpująca rozmowa z królową.

- Tak – Ania poważnieje na dźwięk jego słów – Mam wam sporo do powiedzenia, poza tym – Zatrzymuje się przed drzwiami do królewskiej jadalni – potrzebuję waszej pomocy, zdajesz sobie z tego sprawę, prawda?

- Tak Anno, pomówimy o tym przy kolacji – Uchyla drzwi przepuszczając przed sobą dziewczynę - Jesteśmy, pani.

- Dobrze cię widzieć w zdrowiu, Anno – Uśmiechnięta Ellesime, ...