Sigil (V). Póki śmierć nas nie… - Opowiadania Erotyczne

Sigil (V). Póki śmierć nas nie…

... delikatnie potężną niczym bochen chleba dłoń – Możecie przynieść coś do jedzenia do pokoju?

- Dzisiaj mamy prosiaka z różna, do tego różne frykasy, wszystko w cenie pokoju, spodoba ci się – Olbrzym otwiera przed nią drzwi – Rozgość się, uzupełnię wodę w balii i przygotuję posiłek. Aha – Zatrzymuje się w progu i poważnieje momentalnie – uważaj na te sakiewki i zbroję. Niedaleko baru siedzi niejaki Korgan. To duergar, znany zabijaka z Wrót Baldura, podobno ma na koncie kilkadziesiąt ofiar razem ze swoimi kumplami, złodziejem Montaronem i szalonym magiem Xzarem. Co dziwne wszyscy świadkowie znikali lub milkli. Widziałem, że obserwował cię, więc może mieć chrapkę na twoje zapasy.

- Nie zauważyłam go –

– Dzięki za ostrzeżenie, Jon – Rzuca broń, zbroję i pieniądze na łóżko – a teraz, jeśli pozwolisz chciałabym się wreszcie wykąpać.

- A tak, zaraz przyniosę wodę.

- O Boże, tak, tak, tak – Godzinę później wykąpana i najedzona Ania układa się w pościeli mrucząc pod nosem – Cudownie miękko, zasnę w minutę, a jutro, jak wstanę ruszę dalej – Ziewa przeciągle – w poszukiwaniu Berta i...

Zasypia.

- Jon – Następnego dnia rano siedzi przy stoliku pałaszując śniadanie. Knajpa jest pusta, a Ania jest jedynym klientem. Potężnie zbudowany barman kręci się bez pośpiechu za barem rzucając co rusz dowcip, z którego dziewczyna rozkosznie rechocze – Potrzebuję pomocy, mogę ci zaufać?

- Znasz mnie kilka godzin – Właściciel knajpy spogląda na nią z powagą – myślisz, że ...

... jestem osobą godną zaufania?

- Ostrzegłeś mnie przed Korganem, byłeś dla mnie miły, poza tym – Waha się przez chwilę – potrafię wyczuwać nastroje u osób myślących i ich osobowości.

- I co wyczuwasz we mnie? – Olbrzym z poważnym wyrazem twarzy podchodzi do niej i siada przy stoliku na krześle obok.

-

- Pałaszując śniadanie Ania odruchowo odpowiada mu w myślach, a kiedy łapie się na tym, że nie udzieliła odpowiedzi na głos robi się czerwona, a Jon blady.

- Potrafisz... – urywa odruchowo gładząc się po łysiejącej głowie – potrafisz mówić w myślach? Ta umiejętność jest znana tylko najlepszym – Spogląda na nią z lekkim przerażeniem – Kim ty jesteś, Anno? Czarodziejką? Złodziejką? Kapłanką? Nie chcę tu żadnych kłopotów – Unosi dłonie w geście obronnym – Ktoś cię ściga?

- Nie, nikt mnie nie ściga – Dziewczyna odpowiada na głos w opanowany sposób, co uspokaja zdenerwowanego barmana – obiecuję, że wyniosę się po śniadaniu – Waha się spoglądając mu prosto w oczy – Potrzebuję pomocy.

- Nie chcę mieć na karku Zakapturzonych Czarodziejów, proszę cię, żebyś po zakończeniu posiłku udała się w swoją stronę.

- Jon, posłuchaj proszę – Mężczyzna próbuje wstać, ale Ania chwyta go za nadgarstek – Szukam kogoś, kto pomoże mi w podróży Tunelami Astralnymi.

Barman otwiera szeroko oczy i milczy przez dłuższą chwilę.

- Proszę – zniża głos do szeptu – Noszę w sobie dziecko i muszę jak najszybciej dotrzeć do miejsca, gdzie będę mogła w spokoju je urodzić.

- Na bogów – ...