Karnawałowy weekend cz. 2 - Opowiadania Erotyczne

Karnawałowy weekend cz. 2

Jak przeważająca większość Polaków, wybrałem się na całotygodniowe zakupy do znanego marketu. Pchając pomiędzy kolejne regały niesforny wózek, jeżdżący swoimi, tylko jemu znanymi drogami, przemierzyłem prawie pół marketu. Trochę zaplanowanych, i tych „niezaplanowanych”, rzeczy się nazbierało. Kląłem w myślach tego, który wymyślił takie parszywe pojazdy sklepowe, po raz kolejny mocując się z jego prostą jazdą. Nagle BUMMM. Walnąłem w czyjś wózek. Czerwony po uszy, że czymś takim nie umiem jeździć, bąkam skruszone „przepraszam”.

– Nie ma sprawy. Mój też tak jeździ – słyszę znajomy głos S. – Ty też na „spędzie głodomorów”?

– Jak widzisz. Trzeba jakoś zaopatrzyć lodówkę na najbliższe dni, bo tasiemiec ma swoje prawa.

Komentując minione wydarzenie, przepychając się przez mrowie ludzi pośród regałów, docieramy w końcu do kas. Oczywiście tu też horror. Ale, co ja będę mówił, wszyscy znamy „zalety” takich zakupów w marketach. Przebrnęliśmy wszelakie bariery i dotarliśmy do swoich aut, które dziwnym trafem stały obok siebie. Pakując towar do bagażnika zerkałem kątem oka na S. Jak zawsze wyglądała szałowo i wystrzałowo. Z nietuzinkową fryzurą, nienagannym makijażem i dobrze dobranymi ciuchami przyciągała wzrok wszystkiej męskiej części „zakupowiczów”, z których większość wręcz rozbierała ją wzrokiem. Byłem, powiem szczerze, bardzo zadowolony, wręcz dumny, że to właśnie ze mną gada, upychając kolejne załadowane reklamówki w bagażniku.

– Słuchaj, może wpadniesz do mnie na ...

... kawę – zaproponowała. – Kupiłam podobno świetne ciasto, spróbujemy.

Musiałem mieć niezbyt tęgą minę, skoro ponownie nalegała: – Nie daj się prosić!

– OK – powiedziałem, myśląc jednak o tym, że muszę do domu, wpakować moje zakupy do lodówki, posortować wiktuały, wiedząc, ile czasu zajmuje taka kawka u S. Jakieś 2 godziny jak nic! – Trudno – pomyślałem. – S. nie godzi się odmówić, przypominając sobie nasz wspaniały wcześniejszy karnawałowy weekend. Podjeżdżając za nią pod jej dom zobaczyłem M. i jej auto. M. stała na chodniku w wyczekującej pozie. Skąd się tutaj wzięła?, zastanawiałem się chwilę, i doszedłem do wniosku, że S. musiała ściągnąć ją telefonem, bo w sklepie nie wspominała o tym, że M. czeka na nią pod domem. Przywitałem się z M., serdecznie ściskając i cmokając w policzki. Pomogłem S. wnieść zakupy do mieszkania, jej małego „puzdereczka” (tak je właśnie sama nazywa).

Rozsiadłem się w wygodnym fotelu, czekając aż S. zaserwuje tę kawę i ciasto wspominałem tamto niezapomniane party u mnie. Miłe dreszcze na myśl o tym przechodziły mi po plecach. S. i M. szczebiotały w kuchni dzwoniąc kubkami, sztućcami, talerzykami… Było mi tak wygodnie, że prawie zapomniałem o moim postanowieniu dotransportowania moich zakupów do siebie. Pojawiła się obiecana kawa, ciasto. M. zaproponowała lampkę koniaku.

– Nie mogę. Wiesz, że muszę zawieźć moje rzeczy do domu… a ja się, jak wiecie, dobrze prowadzę…

Obie jak na komendę serdecznie się roześmiały.

– I kto to mówi… „Dobrze ...