Kwiat Lotosu (II) - Opowiadania Erotyczne

Kwiat Lotosu (II)

... parsknięciem.

- Zatrzymaj się i wysadź mnie natychmiast, rozumiesz?!

- Przestań się wygłupiać, jesteśmy pod pracą – Skręca w kierunku parkingu giełdy – Przepraszam. Już wyjaśniam, skąd moja reakcja – Pokazuje ochroniarzowi w budce identyfikator, brama wjazdowa otwiera się – Pamiętasz, kiedy pierwszy raz poszliśmy do "Kwiatu Lotosu", drugi pokój ze stroboskopami?

- Pamiętam, co to ma wspólnego z twoim zachowaniem? – Odpowiada zimnym głosem.

- Ta kobieta w pokoju, to była Hoffman.

Ewa otwiera szeroko oczy ze zdziwienia.

– Pamięta kształty kobiety jak przez mgłę –

- Hoffman była królową – Parkuje samochód w wyznaczonym miejscu, wyłącza silnik i bierze dziewczynę za rękę – Nie mam pojęcia, dlaczego powiedziała ci to, co powiedziała. Zacząłem się śmiać, bo wyglądało to, jakby diabeł pouczał cię, że źle się modlisz w kościele. Coś w tym tonie.

- No dobrze, to dlaczego zginęła?

- Gdybym wiedział, sam poszedłbym na policję. Sam jestem w szoku, znałem ją bardzo krótko, ale była w porządku. Twarda, ale sprawiedliwa. Lubiłem ją.

- Tomek, boję się, że ona zginęła przez coś, co wydarzyło się w Lotosie. I nie wiesz jeszcze jednego –

– Blanka ostrzegała mnie, że Aśka jest w niebezpieczeństwie.

Spojrzenie Zagórskiego jest długie, przeciągłe i świdrujące.

- Mówiła o niej? – Wypowiada słowa po długiej chwili milczenia – Jesteś pewna, że chodziło o Aśkę?

- Tak, na pewno o nią. Stara nie wymieniła jej z nazwiska, ale powiedziała wyraźnie, że chodzi o ...

... moją przyjaciółkę. Nie utrzymuję bliższych znajomości towarzyskich z nikim, poza Aśką.

- Ewa – Zagórski otwiera drzwi samochodu – Nie ma żadnego logicznego powiązania między śmiercią Blanki, a Lotosem. To może być kompletnie przypadkowe zdarzenie, a fakt, że Blanka zginęła tuż po rozmowie z tobą, może nie mieć żadnego znaczenia.

- Może nie mieć, zgadzam się – Ewa wchodzi do budynku giełdy, mija bramkę i naciska przycisk windy – ale ja nie wierzę w przypadki i dlatego powiem o wszystkim, co wiem policji. Zrobią z tym, co chcą, a ja będę miała czyste sumienie i być może uda mi się pomóc znaleźć mordercę. – W głosie Ewy pobrzmiewa smutek.

- No dobrze, to rozsądne podejście – Zagórski pojednawczo kiwa głową, nie próbując walczyć z wojowniczym nastawieniem dziewczyny – Jadłaś śniadanie? – Otwiera przed nią drzwi do pokoju i przepuszcza w progu.

- Tak, a poza tym nie jestem głodna. Jestem zła, zdenerwowana i napięta.

– Dodaje w myślach –

Zdejmuje z siebie żakiet i palto zostając w samej białej, lekko prześwitującej bluzce, spod której odznacza się koronkowy, półprzezroczysty biustonosz. Siada przy biurku, loguje się do komputera służbowego i zapomina o Zagórskim, który w międzyczasie robi jej herbatę, stawia na biurku, zdejmuje marynarkę, podwija rękawy koszuli, podchodzi do drzwi i zamyka je na klucz.

- Mhm, ale przyjemnie – Ewa budzi się z letargu, czując jego silne, pokryte krótkimi, czarnymi włoskami dłonie – Najbardziej boli mnie tutaj – Wskazuje miejsce na ...