Walka z wiatrakami cz. I - Opowiadania Erotyczne

Walka z wiatrakami cz. I

... dotarłem, wskazałem palcem na plamę i powiedziałem:

- Pochlapałaś się.

Dziewczyna spojrzała na mokrą plamę mówiąc:

- O mój Boże.

- Nie martw się to się spierze.

Desperacko próbowała wytrzeć rozlany sok dłonią, ale nie przynosiło to żadnego efektu.

- No to ślicznie. – powiedziała i w końcu dała za wygraną.

- Czy my się znamy? – to pytanie samo wyrwało się z moich ust.

- Nie, nie sądzę. – odrzekła szybko i podniosła głowę żeby na mnie spojrzeć.

Podnosiła ją i podnosiła, dlatego, że jestem bardzo wysoki.

Gdy w końcu nasze oczy się spotkały, zobaczyłem w jej spojrzeniu nieznany mi do tej pory, błysk. Te oczy tak mnie wciągnęły, że nie mogłem przestać na nią patrzeć.

W porównaniu do mnie była bardzo niziutka, myślę, że góra 165 cm. Piękne rude, kręcone włosy sięgające do ramion. Mleczna skóra twarzy, którą gdzie niegdzie pokrywały małe piegi. I te niesamowite, pełne, mocno czerwone usta, które, aż chce się całować.

Cały czas wlepiała we mnie te swoje wielkie zielone oczy, gdy z głośnym chichotem ktoś do nas podszedł.

- Hej brachu, widzę, że poznałeś już Majkę.

To był Piotrek, mój – lekko zidiociały – brat cioteczny.

Odwróciłem się w jego stronę i odrzekłem:

- Cześć, Piotrek – a po chwili dodałem. – W sumie to jeszcze się nie poznaliśmy.

Z powrotem odwróciłem się w jej stronę, wyciągnąłem swoją dłoń, mówiąc:

- Jestem Rafał.

- Majka – odrzekła nieśmiało i lekko uścisnęła moją rękę.

Miała ciepłą i bardzo ...

... delikatną skórę.

Gdy oderwała swoją dłoń od mojej, kącik jej ust nieznacznie się podniósł w nieśmiałym uśmiechu. Piotrek to zauważył i trochę poważniejszym głosem powiedział:

- Dobra, to nie przeszkadzam Wam w dalszym poznawaniu się. Trzymaj się stary – klepnął mnie w ramię i odszedł w drugą stronę.

Znowu zostaliśmy sami, oczywiście nie licząc masy innych krewnych rozmawiających w pobliżu. Jednak wszyscy byli pochłonięci swoją dyskusją. Nikt nie zwracał na nas uwagi.

- Chcesz może zwiedzić ten olbrzymi dom? – to był mój głos. – Chyba go nie znasz bo wydaje mi się, że widzę cię tu pierwszy raz.

Majka sekundę za długo zwlekała z odpowiedzią, ale w końcu cichym głosem odrzekła:

- No tak… masz rację. Jeszcze nigdy tu nie byłam.

- No to zapraszam – z uśmiechem przechyliłem głowę w kierunku drzwi.

Przy wyjściu z ogromnego salonu, obejrzałem się jeszcze przez ramię by zobaczyć gdzie stoi Klaudia. W dalszym ciągu była pochłonięta rozmową, więc nawet nie zauważyła mojego wyjścia.

Idąc z Majką głównym korytarzem willi zapytałem jej:

- Jeśli jesteś tutaj pierwszy raz, to chyba nie należysz do rodziny? – zrobiłem lekką pauzę. – Przyszłaś z którymś z moich kuzynów?

Majka powoli szła ramię w ramię ze mną, ale patrzała przed siebie – jakby bojąc, albo wstydząc się na mnie spojrzeć.

- Yyy… nie… chociaż, w sumie to tak. Należę do rodziny – zarumieniła się i odwróciła głowę w bok, wstydząc się swojego zająknięcia.

- To w końcu jak? – powiedziałem lekko ...