MW-Ibiza Rozdzial 49 Randka w ciemno - Opowiadania Erotyczne

MW-Ibiza Rozdzial 49 Randka w ciemno

- Złota Rybko?

Złotą Rybką zostałem w wyniku przegranego zakładu i pozostanę nią, póki nie spełnię trzech życzeń Pocahontas

- Tak, kochanie?

- Moim drugim życzeniem jest dowiedzieć się, co zaszło w hotelu.

- Szkoda życzenia, i tak byś się dowiedziała.

- No to mów! Aż płonę z ciekawości.

- Kiedy sam nie wiem, poszukajmy kogoś, kto wie.

*

Jest wczesne popołudnie, całe towarzystwo gdzieś się rozlazło. Właściwie to fuks, że obie nasze fryzjerki były umówione z Antoniem i czekały w pobliżu przystani. Teraz jednak… Antonio przyglądał się Monice i Toli przy robocie (głównie jednak metamorfozie cipki Pocahontas), teraz zabrał je obie do swojego pierdolnika, czyli na dach windy. A Ala zmyła się zaraz po powitaniu.

Pierwszą osobą, na którą trafiamy, jest dziewczyna od sznureczków.

- Poznaj Beatę, dziewczę, któremu wczoraj puściły wszelkie kokardki i hamulce.

- A co to są hamulce? – Śmieje się Beata.

- Jakie kokardki? – Pyta Pocahontas.

- Od sznureczków, w których paradowałaś na tamtej plaży – mam okazję oddać Beacie jej mikrobikini.

- Chyba, że wolisz poczekać, aż przepiorę… - Zawieszam glos, ale Beata wyciąga rękę. Wącha ten kłębuszek.

- Naprawdę je nosiłaś? Nie pachną cipką. – Zerka na gołą cipkę Pocahontas. - Mnie się zaraz przyklejają.

Pocahontas też zerka na swoją cipę. Zresztą wciąż zerka, jeszcze się nie przyzwyczaiła.

- Tola i Monika dopiero co zdjęły jej skalp – wyjaśniam.

- Teraz by się przykleiły – dodaje Pocahontas, a ...

... Beata udowadnia swój brak hamulców sprawdzając językiem. Pocahontas nadstawia cipę, Beata liże, a ja ze szczegółami opowiadam Pocahontas, jak to się z nią bawiłem na dyskotece, dzięki czemu Beata ma co wylizywać.

- Tutaj nie musisz się krępować, skarbie – mówię, skutkiem czego Pocahontas donośnie ogłasza swój pierwszy orgazm na S’Espardell.

Niestety w sprawie wyczynów pana Grzegorza Beata nie jest w stanie zadowolić jego córki. Szukamy dalej.

*

Kierując się słuchem trafiamy na Zygmunta, jest z Kaśką. A właściwie w Kaśce.

- Dochodzicie może? Bo sądząc po odgłosach…

A co mamy sobie żałować? Nie jesteśmy w lesie.

- Poczekaj, aż dojdziemy – dodaje Kaśka.

- Czyli mogę wam przerwać na chwilkę? Pocahontas nade wszystko chciałaby się dowiedzieć, jak się spisał jej tatuś. Poza tym jest tu nowa i chciałaby się przywitać. W nowy sposób.

- O! A w jaki?

- Zleź na moment z tej kolumny, to się przekonasz.

- O! Jest chyba większy od twojego! – Entuzjazmuje się Pocahontas na widok błyszczącej w słońcu ogromnej pały, całej pokrytej śluzem.

- Chyba raczej na pewno – przyznaję niechętnie. A Pocahontas się wita. Nasuwa się buzią, krztusi, a potem ujmuje kolumnę Zygmunta u podstawy i zlizuje z trzona to, czego wcześniej nie sięgnęła wargami.

- Przepraszam za zamieszanie, możecie kontynuować – mówię, gdy jest już czyściutki.

- A ze mną nie pozwolisz jej się przywitać? – Kaśka wygląda na rozczarowaną. Już rozłożyła uda a nawet palcami rozchyliła zapraszająco ...