Ankrmonaai (II) Rozgrzany Piec - Opowiadania Erotyczne

Ankrmonaai (II) Rozgrzany Piec

... mojej zgrozie, pokazywała godzinę na swoim jako-tako nowoczesnym wyświetlaczu. 16:04

Usłyszałam zgrzyt klucza w zamku. Zareagowałam gęsią skórką. Wrócił Pan Domu, czy może stacjonował tu ktoś jeszcze? Cofnęłam się kilka kroków do tyłu. Odwróciłam. Ktoś wciąż mocował się z zamkiem. Oparłam się o ścianę w przedpokoju. Nareszcie otworzył. Rozwarł szerzej oczy, żeby przyjrzeć się mi - stojącej pod światło. Czoło Pana R. zasnuła pozioma zmarszczka. Pod pachą trzymał siatkę z zakupami.

- Ty już na nogach? - zapytał, zamykając nogą drzwi. Położył na ziemi zakupione przez siebie artykuły i przekręcił pokrętło zamka. Potem założył łancuch, dotychczas dyndający swobodnie po ścianie.

- Dopiero szesnasta... - odpowiedziałam zachrypiałym głosem. Chrząknęłam.

- Faktycznie - uśmiechnął się i zaczął przenosić siatki w kierunku kuchni. - Ale dla Ciebie ta noc nie była zbyt łaskawa.

- Pomóc? - bardziej stwierdziłam niż zapytałam, podnosząc jedną z reklamówek. Cholera. Była ciężka.

- Może lepiej... - odkrzyknął z kuchni i przerwał widząc, że sama zadecydowałam. Wyrwał mi ciężki balast z rąk. Zastukało szkło. - Nakupowałem jedzenia na całe lata - uśmiechnął się srebrnym zębem. - Żarcie w słoikach ma to do siebie, że jest raczej ciężkie. Kawalerzy wolą gotowe posiłki. W wojsku nauczono mnie też, by gromadzić zapasy. Albo to moja niechęć do ciągłego robienia zakupów. Trudno stwierdzić.

- Mam podobnie, R.

- Dobrze, że przestałaś mówić mi per Pan - westchnął. - Przynajmniej ...

... nie czuję się już taki stary - stwierdził, wytrząsając zawartość jednego ze słoików do średniego garnka.

- Chyba wcześniej nie potrafiłam inaczej... Ze względu na Twoją córkę. - przyjrzał mi się badawczo, szukając łyżki.

- Nie wiesz o niej?

- Co miałabym wiedzieć?

- Nie żyje - oznajmił zimnym tonem, już na mnie nie patrząc. Ja zwaliłam się na jedyne kuchenne krzesło. - Zabiła się. W koncu jej się udało.

- Trudno mi w to uwierzyć - odpowiedziałam wreszcie. On apatycznie kręcił łyżką w garnku, garbiąc się ni to z przypływu nagłych wspomnien, ni to doglądając ogrzewającą się breję.

- Pewnie nie pamiętasz, dlaczego Cię tutaj przywiozłem? - zmienił temat.

- Nie za bardzo - założyłam nogę na nogę i spojrzałam na niego smutno.

- Straciłaś przytomność, kiedy wspólnie się... odprężaliśmy - zarumieniłam się lekko, przypomniałam sobie jego nagi tors i moje białe ciało w ciemnej bieliźnie. W takim stanie mu odleciałam. No świetnie. Ciekawe, czy nie kusiło go, by pobawić się w nekrofila. - Wstrzyknąłem Ci działkę. Słyszałem od O. [Szczura], że nie masz pieniędzy i głównie dlatego chcesz dla mnie pracować. Może moje posunięcie nie było do konca bezpieczne... - zasępił się, najprawdopodobniej dlatego, że użył akurat tego niejednoznacznego czasownika. - Ale chyba Ci nie zaszkodziłem?

- Pomogłeś. Tylko czym ja Ci za to zapłacę... - odrzekłam powoli i niewinnie, podczas gdy cały mój umysł skandował nieznośnie "DUPĄ!".

- Powiedzmy, że masz u mnie dług wdzięczności - ...