Domino (II) - Opowiadania Erotyczne

Domino (II)

Obudziły ją hałasy na dole. W pierwszej reakcji chciała budzić męża i krzyczeć, że to pewnie policja jest na dole i ich szuka, ale zaraz usłyszała radio i zrozumiała, że to robotnicy. Ogarnęła się niechętnie i zeszła na dół.

- Dzień dobry, pani.

- Dzień dobry, panie majster. Jak wam idzie?

- Dobrze, dobrze, chociaż jest nas mniej.

- Tak, a co się stało? – Marzena poczuła napięcie w brzuchu, skupiając całą uwagę na mężczyźnie.

- No właśnie miałem pytać panią. Czy widziała pani wczoraj Krzyśka? Miał przyjść pierwszy, ale nie było go, jak się pojawiliśmy.

- Nie, nie widziałam go.

- To dziwne, bo na ścianie był świeży tynk.

- Ach to! – Zaśmiała się głośno. – Andrzej spróbował swoich sił. Tak z ciekawości.

- To niech pani powie mężowi, że jakby interes mu padł, chętnie wezmę go do ekipy, bo zrobił to całkiem nieźle. – Siwiejący i wychudzony majster uśmiechnął się blado, ale szybko spoważniał. Miał nietęgą minę.

- Co się dzieje, panie Witoldzie?

- Ech, młody chyba poszedł w tany, bo wieczorem jego narzeczona dzwoniła zmartwiona.

- Zdarzało mu się to?

- Wie pani, jak to jest. Młodzi jak dostaną trochę pieniędzy, od razu idą w tany, a potem wszyscy się martwią. Pewnie znajdzie się za kilka godzin. – Witold machnął ręką i wrócił do pracy.

Marzena zrobiła sobie mocną kawę, którą wypiła jednym haustem. Rozbudzona, wróciła na górę i dobudziła męża, na co ten mocno protestował.

- Wstawaj pijaku, musimy porozmawiać.

- Ccoo, kurw… jesze pięś ...

... minut.

- Obudź się, Andrzej!

Jej krzyk zdziałał cud, przywracając męża do trzeźwości.

- Co jest?

- Robotnicy wypytywali o Krzyśka.

- I co im powiedziałaś?

- Że nic nie wiem, oczywiście. Jakby pytali, to ty tynkowałeś ścianę w salonie.

- Co?

- Gówno! Zebraliśmy jego rzeczy, ale widać jak na dłoni, że ktoś wczoraj kładł świeży tynk.

- Acha. – Andrzej podrapał się po głowie, przypominając Marzenie przedstawiciela rodziny naczelnych. Miała ochotę walnąć go w łeb.

- Musimy usunąć wszystkie nagrania.

- Dlaczego?

- Jak zaczną go szukać, na pewno przyjdą do nas. A jak zdobędą jakieś dowody? Przejrzą nagrania i staniemy się podejrzanymi numer jeden. Żadne pieniądze nam nie pomogą.

- Chyba teraz przesadzasz, Marzenka. Nie ma żadnych świadków i dowodów.

- I tu się mylisz. Co do świadków.

- O czym ty mówisz? – Andrzej zbladł.

- Wczoraj zaczepił mnie jeden szczeniak, widział, jak wyrzucałeś ciało.

- Jezus Maria…

- Spokojnie, uciszyłam go.

- Zab… zabiłaś…

- Oczywiście, że nie, idioto! Nie rób ze mnie psychopatki! Zrobiłam mu laskę.

Andrzej popatrzył na żonę z miną podejrzliwości, nie skomentował jednak wyznania.

- Na szczęście chłopak myśli, że wyrzucaliśmy śmieci. Powiedziałam mu, że to puszki z farbami.

- Dobrze zrobiłaś.

- No co ty powiesz?!

- Uspokój się, głowa mnie napierdala.

Wstała z łóżka i poszła do łazienki. Wróciła z tabletkami i wodą z kranu w szklance.

- Łyknij to, potem wypij kawę, a jak już się ...