Dziecko. 26 - Opowiadania Erotyczne

Dziecko. 26

... nasze rozstanie trwało 100 lat.

- Aniu kocham cię...

- Wiem Karolinko, wiem, udało się ?

- Ta baba zamówiła 6 tysięcy sztuk, wyobrażasz sobie ?

- A ty masz tysiąc ?

- Już nawet nie... nie wiem co zrobić, skąd wziąć taką kasę, ja już nie zdążę zarobić... a tyle kasy, nie...

- Takich pieniędzy nie zarobisz dupą... daj sobie już spokój.

- A myślisz, że w banku mi dadzą ?

- Bank, pogięło cię... twoja firma ile istnieje, miesiąc, a ile potrzebujesz ?

- 6 i 5 i pewnie 5 to daje 16 tysięcy po 12 zł... daj spokój... kolo 200 tysięcy, zaraz zacznę płakać...

- Czekaj.

Poszła po Wojtka.

- Chodź tutaj, masz może luźne 200 koła dla Karolinki na rozkręcenie biznesu ?

- Ile ?

- Przestań się wygłupiać...

- Sorry, ale nie mam...

- To leżymy na całego...

- A wiesz kto ma ?

Obie spojrzałyśmy się mu w oczy...

- Tak.

- Kto ?

- No nie wiem, czy to się uda... musiałbym powołać się na stare znajomości...

- To dzwoń, na co czekasz ?

- Nie muszę, odwróćcie się...

Odwróciłyśmy się i... co ?

- O kim myślisz ?

- Jest tylko jeden człowiek, którego znam... Robert.

- Nie.

- Tak.

- Ja nie idę do niego... powiedziałam...

- Dlaczego ?

- Bo... nie... nie wiem... to się źle skończy...

- Ale wydziwiasz, ty stara kurwa i się boisz...?

- To się źle skończy... wiem to...

Anka wyrwała do przodu i zanim się zorientowałam była już u niego. Po chwili zaczęła machać do nas...

- Nie ma wyjścia Karolino, idziemy... ...

... powiedział Wojtek.

- Karolcia. mów... rzuciłał Anka.

- Ale ja się... wstydzę...

I wtedy Robert spojrzał mi się w oczy... jego wzrok powędrował do mojego serca, potem poleciał do duszy, ogrzał ją i wrócił...

- Pani Karolino, los już dawno zdecydował za nas, Pani o tym wie... ja o tym wiem... nie ma co... to już się dzieje i niech teraz się spełni...

- O czym Pan mówi, zapytała Anka...?

A my staliśmy naprzeciw siebie i patrzeliśmy sobie w oczy... nasz świat zatrzymał się w tej chwili, był tylko on i jego uśmiech... ale tylko w oczach...

- Chodź Anka... szepnął Wojtek...

- Pan się uśmiecha...

- Niemożliwe, od dawna się nie śmieję... ale odkąd Panią zobaczyłem po raz trzeci, zastanowiło mnie to. Jestem obserwatorem i wiem, że nic nie dzieje się przypadkiem. Dużo w życiu już przeszedłem i wiem tylko jedno, że nie należy z losem walczyć, można go unikać, ale najlepiej go słuchać i poddać z jego woli.

- Tak Pan myśli ?

- Jeśli Pani uważa, że to były przypadki, może tak być, ale zobaczmy... czy się Pani nie myli... słucham, o co chodzi ?

Chciałam otworzyć usta... ale patrzyłam się w oczy tego obcego faceta, słuchałam jego głosu i zastanawiałam się, co on takiego w sobie ma, że czuję się tak bezpieczna. W ogóle go nie znam, a jakby nasze duszę już się spotkały. I to nie na pieprzeniu, tylko w życiu...

To było tak dziwne uczucie, że zatraciłam się w nim na chwilę...

- Pani Karolino... ?

- Ne wiem, czemu... ale ufam Panu od początku... mogłabym ...