Arystokrata (XII) - Opowiadania Erotyczne

Arystokrata (XII)

... jest moja siostra?

Uwolniony od cierpienia, ale zmuszony do patrzenia w oczy Robertowi, czubkiem języka zwilżył spierzchnięte usta i głośno przełknął ślinę.

– Panna Rays, jak co rano, wyjechała na przejażdżkę.

– A gdzie odbywa się ta przejażdżka?

– Nie wiem, nigdy nie wspomniała – wyjaśnił pośpiesznie.

Mężczyzna położył lewą dłoń na ramieniu i ścisnął delikatnie.

– Alanie, na razie zwrócę ci tylko uwagę, że bardzo nie lubię zwrotu „nie wiem”. Rozumiesz?

– Tak, Panie.

– No, i fajnie, to nam zaoszczędzi trochę czasu. Gdzie jest Drugi?

– Na dole, w służbówce.

– Co robi w służbówce?

– Nie wi… Pani kazała tam go odesłać – poprawił się szybko.

– Rozumiem.

Wyjaśnienia osobistego Marty miały sens, jednak czuł, że niewolnik nie mówi wszystkiego. Mocniej wcisnął kciuk w wiązadło obojczykowe.

– Powiedz mi, gnojku, od kiedy jesteś niewolnikiem?

– Od roku i trzech miesięcy – odpowiedział błyskawicznie i dodał: – Pięć tygodni przed przybyciem do Radrays Valley przebywałem na przejściówce w Sadrze.

– Rozumiem. – Pomimo próby odwiedzenia ramienia Robert nie poluzował chwytu. – Przeszedłeś szkolenie?

– Tak, Panie. Master Ron był moim prowadzącym.

Robertowi nie umknęło nieznaczne załamanie w głosie. Uśmiechnął się w duchu do siebie.

– Na plantacji byłeś? – spytał.

– Nie, ale gdyby nie… – Zawahał się przez ułamek sekundy, jakby chciał coś ukryć. – Dostałem nakaz pracy w gospodarstwie na plantacji, nie do kopalni.

– Gdyby nie…? – ...

... Robert wcisnął palec wskazujący głębiej, a niewolny mimowolnie opuścił ramię przed dotkliwym bólem, który sprawiał drętwienie całej kończyny.

– Gdyby zarządca nie skierował mnie do służby pannie Rays, a Pani mnie nie zaakceptowała – dokończył na przyspieszonym oddechu, wyraźnie ucinając wytłumaczenie.

Mężczyzna odrobinę zmniejszył torturę, choć był przekonany, że nie usłyszał do końca prawdy.

– Cóż takiego sprawiło, albo… – przez chwilę skupił myśli. – Czym zasłużyłeś sobie na taki przywilej służenia?

– Panie, nie wi… Sam się dziwię, ale z całych sił służę…

– I nie chcesz trafić na plantację, prawda? – przerwał chłopakowi.

– Oczywiście, Panie, że nie chcę! – Niewolnik starając się zapanować nad głosem, zapewnił gorliwie.

– To gadaj, gnoju, prawdę! – Robert podniósł głos i ponownie sprawił, że niewolnik przyjął koślawą, niewygodną pozycję.

– Mówię samiutką prawdę – zaskomlał przez zaciśnięte ze strachu gardło. – Nie śmiałbym…

– To nie śmiej! Jak było z Drugim? Znasz go?

– Oczywiście, że znam, jest pańskim osobistym, widziałem go kilka razy w rezydencji, a wczoraj…

– I tylko tyle – zawiedziony, ponownie przerwał blondynowi. – Tylko tyle miałeś z nim do czynienia?

– Tak jest, Panie! Nigdy nie wchodziłem do rezydencji, a w podziemiach minęliśmy się kilka razy. Po obroży poznałem, że jest osobistym…

– Dobra, co dalej. – Robert pozwolił niewolnemu wyprostować się, zauważywszy, że nienaturalna pozycja utrudnia chłopakowi mówienie.

– Dziękuję, ...