Adam i Ewa - wydanie zbiorcze,… - Opowiadania Erotyczne

Adam i Ewa - wydanie zbiorcze,…

... pierwszym miłostkom, podejmie decyzję o karierze i tak dalej, a ona w tym czasie się zestarzeje? Tak, będzie stara! Osiągnie wiek, w którym zamiast nastoletniego syna / córki (niepotrzebne skreślić) mogłaby swobodnie mieć odchowane wnuki? Jak się poczuje, siedząc na placu zabaw, zebraniu klasowym albo po prostu w gronie nowych znajomych, którzy przecież pojawią się dookoła, o połowę młodszych od niej samej? W jaki sposób odbierze ich towarzystwo i jak sama zostanie odebrana? I co z Adamem? Czy będzie miała dla niego wystarczająco wiele czasu, zainteresowania, miłości? Czy może odepchnie go od siebie, choćby nieświadomie? Bo przecież dziecko będzie najważniejsze, a chłop ma nie wymagać zbyt wiele, zamknąć się i harować jak wół na utrzymanie!

I tak dalej, i tak dalej…

– Może wystarczy na dzisiaj? Chłodno mi jakoś… – odezwała się w końcu, gdy ciepło słońca ustąpiło chłodnemu blaskowi latarni.

– Przecież sama chciałaś wyjść! A mówiłem: do wanny, do łóżka, serial odpalić i leżeć do końca weekendu! – Westchnął, przewracając znacząco oczami. – To wstajemy, tylko ostrożnie bo ślis… Ewa?

Już chwilę wcześniej poczuła, że coś jest bardzo nie w porządku, lecz naiwnie miała nadzieję, że to jedynie chwilowy dyskomfort i przeczeka go tak samo jak wszystkie poprzednie. Myliła się. Napięła mięśnie chcąc powstać, gdy tępy ból uderzył ją z całą siłą. Tak mocno, że bezwiednie zgięła się wpół, nie upadając na chodnik tylko dlatego, że Adam zdążył ją jakimś cudem ...

... złapać.

– Ewuś, Chryste Panie, co ci?!

– Źle się poczułam, ale to chyba tylko… Pomóż mi usiąść.

Opadła z powrotem na twarde deski ławki, starając się oddychać możliwie spokojnie i głęboko. W czym zdecydowanie nie pomagało uczucie, które pojawiło się niespodziewanie pomiędzy nogami.

– Rozepnij mi płaszcz i przytrzymaj mnie chwilę, muszę coś sprawdzić. Nie patrz, dobrze? – poprosiła, starając się nie panikować. Na razie.

– Kochanie, daj spokój, przecież nic… O, kurwa!

Z rosnącym przerażeniem Ewa spoglądała na swoją dłoń, która po wyjęciu z majtek przypominała rekwizyt rodem z niskobudżetowego

, to na wyraźnie spanikowanego Adama. Co robić, co robić… Nie dostrzegła żadnych innych spacerowiczów, więc założyła, że będą musieli poradzić sobie sami. Najprościej i najlepiej byłoby od razu wezwać karetkę, ale zanim ta nadjedzie i znajdzie ich w parkowych uliczkach, może trochę minąć. Więc może Adam pobiegnie i podjedzie tu własnym autem? Tylko to też potrwa pewnie z kilkanaście minut, o ile nie dłużej, bo przecież zdążyli się w międzyczasie trochę oddalić od domu.

Ostatecznie, zupełnie nie zastanawiając się, czy ma to jakikolwiek sens, Ewa oparła się na ramieniu Adama i w taki sposób przeszła ostrożnie pod jedną z bram, gdzie przysiadła na szerokim gzymsie ogrodzenia. Tutaj przynajmniej ambulans szybko ich znajdzie. Bo że muszą wreszcie po niego zadzwonić, stawało się nadto oczywiste.

– Dobra, koniec żartów! – wysapała z wyraźnym bólem. – Weź telefon i… Adam! ...