Księżycowa opowieść (IV) - Opowiadania Erotyczne

Księżycowa opowieść (IV)

... jednej rzeczy. Pamiętam jak Natka chodziła kiedyś z takim podejrzanym typkiem i on przyniósł jakieś prochy. W szaleństwie młodości nażarłyśmy się tych piguł. Okazało się, że to efedryna. Najpierw było nic, a później już wielkie "WOW". Tak też czułam się teraz. Jakbym patrzyła na świat po raz pierwszy.

Artur wyszedł jakiś czas temu i dość długo nie wracał, więc znudzona siedziałam na tarasie i wygrzewałam swoją chłodną skórę w ostatnich promieniach słońca. Patrzyłam na swój brzuch przez okulary słoneczne, na bliznę, która przestała już się tak odcinać nawet w obramowaniu czarnego bikini. Jej kolor zlał się z moją bladą skórą, ale wciąż było widać jej nierówności. Znów zamknęłam oczy i przesunęłam po brzuchu dłońmi. Ten dotyk nie był dla mnie nowy, obcy, to się nie zmieniło. Przesunęłam dłonie wyżej i ujęłam swoje piersi w dłonie. Przyjemnie. Poczułam to ciepło w dole brzucha.

"Czy to się kiedyś skończy?" jęknęłam w myślach. Moje ciało, mój umysł były napięte jak struna. Wystarczył najmniejszy ruch, by zaczynały drżeć, by budziło się podniecenie. Zsunęłam dłonie znów na brzuch i na wewnętrzną stronę ud. Nagle usłyszałam za sobą kroki.

- Co tak długo? - Rzuciłam nie odwracając się.

- Ja też już żałuję, że tyle zwlekałem. - Na dźwięk obcego głosu poderwałam się z leżaka. Przede mną stał mężczyzna około czterdziestki, szczupły i niewysoki, ale jednocześnie taki... męski. Jego idealnie skrojony z najnowszymi trendami czarny garnitur zdawał się być jak druga skóra. Miał ...

... krótko przystrzyżone ciemnoblond włosy i lekki trzydniowy zarost. Usta o pełnej dolnej wardze wykrzywione były teraz w lekkim uśmiechu. - Dzień dobry. - Uchylił nieco okulary o czarnych szkłach i zerknął na mnie parą rubinowych oczu.

- Dzień dobry... - Odpowiedziałam zaskoczona.

- Przepraszam za to wtargnięcie, pukałem, ale nikt nie otwierał. Przed domem stoi auto, więc pomyślałem, że może po prostu mnie nie słychać. No i nie myliłem się. - Uśmiechnął się przepraszająco. W jego głosie dał się słyszeć jakby wschodni akcent. - Nazywam się Michaił Antonow i szukam Artura.

- Klara Rothermeyer. - Wyciągnęłam do niego dłoń. - Artur powinien zaraz wrócić. - Ujął moją rękę i delikatnie musnął ją ustami.

- Witam w naszych szeregach, Klaro.

- Tak... - Bąknęłam. - Niezaprzeczalny zaszczyt. - Uniosłam brew. - Wybacz, ale nie podzielam twojego entuzjazmu.

- Dlaczego?

- Może dlatego, że niekoniecznie wyraziłam na to zgodę.

- Niegrzeczny Artur. - Cmoknął z rozbawieniem.

- Napije się pan czegoś?

- Poproszę. Coś zimnego jeśli można. - Uśmiechnął się uprzejmie.

Gdy wróciłam na taras stał tyłem z rękoma w kieszeniach. Odwrócił się i powoli zmierzył mnie spojrzeniem z góry do dołu.

- Klara. - Powiedział jakby smakował moje imię.

- Tak, Michaile? - Zdjęłam okulary i uśmiechnęłam się lekko. Sposób w jaki wypowiedział to słowo znów budziło to ciepło w dole brzucha.

- Piękne... - Szepnął zaskoczony widząc moje oczy. - Niespotykane. Jak dwa płomienie. Jestem ...