ONE XLII - Opowiadania Erotyczne

ONE XLII

... gimnastyka, a to pływanie, do tego lekcje tańca; dobrze, że udało mi się uciec od fortepianu! Teraz studiuję i pracuję, jestem ciągle zajęta. Ale mam tego dość! Normalnie dość! Teraz są przecież wakacje, chcę zaszaleć, zapomnieć o ciągłym pilnowaniu siebie, potrzebuję luzu i swobody. Miałam chłopaka, nawet kochaliśmy się trochę, ale nie dawał mi satysfakcji, jakiej oczekiwałam. Chcę choć na chwilkę zapomnieć się i spróbować czegoś, czego nie znam, a wiem, że może to być wspaniałe. Mam nadzieję, że nie zrobi mi pan krzywdy? - uśmiechnęła się rozbrajająco. - Mężczyzna z takimi oczami musi byś dżentelmenem...

Po pierwsze jeśli jeszcze raz powiesz „pan”, to się pogniewam, mówiłem już, jestem Jan. Po wtóre wiedz, że jestem ostatnią osobą na tej ziemi, która by cię chciała skrzywdzić. Popraw pas, jedziemy.

Prowadząc samochód zerkał w stronę Jowity, przypatrywał się dyskretnie pięknej młodej kobiecie. Musiał odpowiednio usadowić się w fotelu, żeby nie było widać poważnego wzniesienia w kroczu; żeby kutas nie wyskoczył ze spodni, Jan musiał skupić się na jeździe. Dziewczyna rozglądała się z zainteresowaniem, nie bywała często w tej okolicy. Po kilkunastu minutach byli na miejscu. Znaleźli wolny stolik stojący trochę na uboczu, zasłonięty od strony głównej sali małą ścianką. Kelner przyjął zamówienie, żadnym gestem, ani miną nie zdradził swego zdziwienia widząc taką niecodzienną parę. Popatrywał w ich stronę i już po krótkiej chwili wiedział, że to nie ojciec z przecudnej urody ...

... córką.

Jan wpatrywał się jak zaczarowany w oczy Jowity, wewnątrz miotały nim różne uczucia. Ujął dłoń dziewczyny, przycisnął do ust, znowu patrzył w oczy, pogładził śliczną buzię wierzchem dłoni.

Jesteś piękna – wyszeptał – jesteś nieziemsko piękna! Zdjął jej okulary, położył na stole.

Jowita przymrużyła oczy, co tylko dodało jej ślicznej twarzy uroku. Zarumieniła się lekko z zażenowania, nie często dojrzali mężczyźni tak bezpośrednio ją komplementowali. Do tego tak interesujący, atrakcyjni i przystojni mężczyźni, jak Jan. Cały czas zaskoczona patrzyła na niego z zainteresowaniem, i co tu ukrywać – coraz bardziej się jej podobał, nie żałowała swej decyzji. Na dodatek być może czekała ją niespodziewana przygoda; miała nadzieję, że wydarzy się w jej życiu coś, czego do końca swych dni nie zapomni...

Kelner zrealizował zamówienie, stuknęli się kieliszkami.

Okulary masz do chodzenia, czy do czytania? – zainteresował się Jan.

Do niczego, to są neutralne szkła, noszę je, żeby dodać sobie trochę …. hmmm... lat? Powagi? Tak wymyśliłam i już!

Rozumiem – podniósł kieliszek

Za naszą znajomość – znowu pocałował ją w rękę, przycisnął dłoń Jowity do swego policzka – mam nadzieję; nie, jestem wręcz pewny, że w żaden sposób nie zawiodę twoich oczekiwań.

Za naszą znajomość – dziewczyna drugą dłonią pogłaskała go po policzku.

Nie pojadę dzisiaj do ciebie, nie jestem przygotowana na takie niespodzianki, ale jeśli twoje zaproszenie do Kołobrzegu to prawda, to muszę ...