Blanka, cz. 4. - Opowiadania Erotyczne

Blanka, cz. 4.

... kroczu przystrzygłam. Wiem, kobiety tego nie robią, ale gdzieś czytałam, że na Zachodzie nawet golą sobie łono do skóry, więc na początek zrobiłam krótką fryzurkę. Mnie się podobała, a nikomu nie chwaliłam się.

*

Uśmiechnął się:

– Wieczorem możemy iść do jakiejś restauracji i na spacer, jeżeli będziesz miała ochotę – zawiesił głos. – A teraz, jak odpoczniesz, to chciałbym zobaczyć ten zapowiadany striptiz.

– Oczywiście, przecież dotrzymuję słowa – kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się. Zauważyłam, że brakuje mi słów albo właściwe przychodzą z opóźnieniem, więc gestykulacją lub mimiką staram się uzupełnić odpowiedź. Miałam wystarczającą motywację do nauki tego języka. Przypomniałam, że chcę zadzwonić i spotkać się z ciotką. Już wcześniej uzgodniliśmy, że będę miała na to dwie godziny. Pozwolił mi zadzwonić ze swojego telefonu w przedpokoju. Kiedy wybierałam numer, taktownie wycofał się.

Rozmawiałyśmy krótko i po polsku. Ciotka zaprosiła na herbatę i kanapki:

– Jeżeli będziesz miała czas – zaznaczyła. Ucieszyła się z mojego telefonu, ale chyba wyczułam sztuczny entuzjazm w jej głosie. Teraz nie przejmowałam się takimi niuansami. Znacznie później pomyślałam, że ciotka nie wpadłaby w depresję, gdybym zrezygnowała z zaproszenia.

– Ciociu, chętnie wpadnę na jakieś pół godziny późnym popołudniem. Dzisiaj wracamy – przypomniałam.

– Jeżeli chcesz, to możemy spotkać się gdzieś w mieście – ożywiła się.

– Nie, nie! Dziękuję. Wolałabym u cioci, bo ciocia ma takie ...

... ładne i zadbane mieszkanie. Zawsze chętnie je obejrzę – dodałam. Przecież nie mogłam podać jej prawdziwego powodu.

Ucieszyła się z komplementu i coś mówiła o kobiecej ręce i jej ciągłych staraniach, żeby ładnie wyglądało. O staraniach, których nie doceniał nawet jej mąż. W końcu zdołałam jej przerwać, wyjaśniając, że koleżanki czekają.

*

W gościnnym pokoju zdrzemnęłam się. Obudził mnie, potrząsając za ramię. Najpierw nie wiedziałam, gdzie jestem. Kiedy zobaczyłam jego twarz, wszystko wróciło do normy.

– Miałam spać godzinę – burknęłam żałośnie. Chciałam trochę wypocząć przed pracą, a ten...

– Spałaś ponad dwie godziny – uśmiechnął się.

– Co?! Ile?! – Już siedziałam na tapczanie.

Bez słowa, ale z uśmiechem pokazał mi zegarek.

– Stephan, daj mi kwadrans! I włącz muzykę! Wiesz jaką?

Potakująco kiwnął głową. Nie macał mnie. Nie włożył dłoni pod kołdrę.

– I wyjdź! Eee, usiądź w salonie na kanapie i czekaj! Kwadrans!

Kiwnął głową. Był zaskoczony i chyba rozbawiony moją determinacją.

Byłam szybka. A co! Jak człowiek zaspał w tygodniu, to też potrafił umyć się, ubrać w kwadrans, zrobić makijaż i zbiec w pantofelkach z drugiego piętra. I zdążyć na wykłady! Chłopacy ponoć byli jeszcze szybsi, ale oni nie robili makijażu. I nie myli się. To oczywiste.

Czasami ktoś litościwy podzielił się kanapką między wykładami. Ewentualnie kupiło się kanapkę z salcesonem albo pasztetową w „chlewiku”, czyli uczelnianym bufecie. Co bardziej wybredni albo dobrze ...