Kwiat Lotosu (I) - Opowiadania Erotyczne

Kwiat Lotosu (I)

... co mamy w sobie i czy jesteśmy wobec siebie uczciwi. Cześć.

Blask mijanych w drodze do domu latarni oświetla zmęczoną, ale szczęśliwą twarz Ewy. Z jednej strony czuje lekkie wyrzuty sumienia z powodu złamania obietnicy, ale z drugiej...

Nigdy czegoś takiego nie przeżyłam- myśli przelatują jej przez głowę, jedna za drugą. Bezwiednie dotyka obolałego miejsca między nogami- Seks z Białkiem w porównaniu z tym co stało się dzisiaj był jak jazda na wózku inwalidzkim kontra przejazd bolidem Formuły Jeden.

I nie wstyd ci choć trochę? – Głos sumienia stara się przywołać ją do porządku – Zachowywałaś się jak wyuzdana seksoholiczka. Te okrzyki, gwałt na własnym szefie. Na szefie! Równie dobrze mogłabyś pójść do gabinetu dyrektora giełdy i zacząć tam machać gołym tyłkiem.

Jaki kurwa gwałt!- Drugi głos pacyfikuje bezlitośnie wyrzuty sumienia – Przecież on o mało nie pożarł twojej biednej, maleńkiej cipki tym swoim otworem gębowym, a wcześniej jego kutas niemal rozerwał ją na strzępy. Takiego rżnięcia, kochana Ewuniu – Imię wymawia pieszczotliwie – nie doświadczyłaś nigdy.

Sumienie już się nie odzywa.

Kapitulacja? – Ewa śmieje się w duchu.

Zmęczona i obolała z trudem wdrapuje się po schodach na trzecie piętro bloku. Wlewa gorącą wodę do wanny i w międzyczasie ogląda się w lustrze. Piersi noszą na sobie ślady niedawnego ataku dłoni Tomka i pulsują przyjemnym bólem. Pośladki ma obolałe i lekko posiniaczone.

- A ty jak maleńka – Mówi czule na głos muskając obolałą ...

... szparkę – Przeżyłaś dzisiaj prawdziwą apokalipsę. Jutro nie będę cię mogła dotknąć.

Pół godziny później ubrana w koszulę nocną zapada się w pościel i wyczerpana od razu zasypia.

Rankiem znienawidzony budzik dzwoni przed szóstą. Z trudem podnosi się z łóżka i wolnym krokiem rusza w kierunku łazienki. Zadowolone odbicie w lustrze wygląda dużo lepiej niż po samotnej libacji alkoholowej kilka dni wcześniej.

Dwie godziny później z pozytywnego nastawienia pozostaje niewiele. Mroźna zima daje się we znaki kolejarzom – Mimo dość słonecznej pogody i braku opadów śniegu pociąg z Otwocka prawie trzydzieści minut stoi za Dworcem Wschodnim i najwyraźniej nie mając ochoty ruszyć. Początkowa wściekłość dziewczyny zamienia się w zniechęcenie i obojętność. W końcu po czterdziestu minutach pociąg leniwie rusza i toczy się w kierunku Wisły.

Kwadrans po dziesiątej mocno spóźniona wkracza do pokoju. Uśmiechnięty od ucha do ucha Zagórski wstaje zza biurka, pomaga jej zdjąć palto i całuje czule.

Dżentelmen – Ewa musi przyznać, że Tomek potrafi się zachować wobec kobiety, co nie zawsze zdarzało się w przypadku jej wcześniejszych facetów.

- Dzień dobry, wyspana?

- Tak, spałam jak zabita – Rumieńce na policzkach Ewy powstałe od spaceru na mroźnym powietrzu kontrastują na tle nieskazitelnie białej koszuli i czarnej spódnicy – I wszystko mnie boli, panie brutalu- czerwieni się pod wpływem jego spojrzenia.

- To chyba przyjemny ból, prawda? – Tomek jest ogolony, pachnący i epatuje ...