Pani Wisłowska (VIII) - Finał - Opowiadania Erotyczne

Pani Wisłowska (VIII) - Finał

... że życie każe im się rozejść w swoje strony.

Siedział na parapecie, wymachując nogami, jak za szczeniackich lat. W głowie miał kojącą pustkę, nieskażoną żadną myślą. Korytarzem przechadzały się niedobitki uczniów, którzy jeszcze nie zrozumieli, że rok szkolny się skończył i powinni już dawno być gdziekolwiek indziej. Obserwował twarze młodych koleżanek, ukontentowany jak się rumienią i podśmiewają na jego widok. Kiedyś wyśmiałby każdego, kto twierdził, że stanie się popularny wśród płci przeciwnej, a poderwanie dziewczyny będzie tak proste, jak przywitanie się.

- Cześć dziewczyny.

- Hej. - Dwie koleżanki zatrzymały się, wstrzymując oddech.

- Co robicie po południu?

- Idziemy do galerii.

- Mogę do was dołączyć?

Popatrzyły po sobie, jakby chciały od drugiej usłyszeć, że to nie sen i Konrad naprawdę chce się z nimi spotkać.

- Jasne.

- No to świetnie. O siódmej?

- Yhm. - Nie miały siły wypowiedzieć słowa, wciąż nie dowierzając w obrót spraw.

- No to do zobaczenia, moje piękne.

Roześmiały się głupiutko, nie mając odwagi spojrzeć na niego. Ciekawe czy zrozumiały, że chce je zaliczyć w tejże galerii?

Błogi stan przerwał znajomy chrobot drzwi Sali biologicznej. Spojrzał zaniepokojony na Martę, która szła w jego kierunku ze spuszczoną głową. Mimo opadających włosów dostrzegł, że ma zaczerwienioną twarz. Miał ochotę zerwać się i podbiec, ale zmieniła kierunek w stronę schodów, a jemu dała tylko dyskretny znak podniesionego do góry kciuka. ...

... Odetchnął.

Odprowadził wzrokiem koleżankę, a sam wszedł do sali, gdzie przy biurku siedziała biologiczka. Nuciła coś pod nosem.

- O to ty, kochany. Wszystko przebiega zgodnie z planem! - Nigdy nie widział jej takiej radosnej na terenie szkoły.

- Co to znaczy?

- Przekonałam Martę, że nie powinna usuwać dziecka i żeby nie przejmowała się Łukaszem.

- Dlaczego tak ci zależy na niej? Po co ci ciężarna nastolatka?

Pytał już kiedyś o to. Zignorowała go, odmawiając odpowiedzi. Lecz wtedy nie byli sobie równi, potrzebowała Konrada, jak myśliwy potrzebuje swojego psa, by pomógł mu odnaleźć zwierzynę. Czy kiedykolwiek któryś z nich chwalił się, że złapał bażanta z pomocą psa? Teraz było inaczej. Konrad awansował z bezmyślnego pomagiera do wspólnika zbrodni, a więc jako taki zasługiwał na wtajemniczenie. Przypomniał jej o tym w tonie, jakim zadał pytania.

Kobieta zamknęła dziennik i popatrzyła badawczo. Zdjęła okulary, przetarła je ściereczką i oparłszy podbródek na dłoni, odezwała się:

- Opowiadałam ci kiedyś o moim narzeczonym. Na bardzo długo zerwałam kontakty z mężczyznami. To był błąd, bo kiedy przyszedł ten moment, było już za późno.

Spuściła głowę i przygarbiła się lekko. Pierwszy raz zobaczył w niej oznakę słabości, niespotykanej kruchości. Pierwszy raz dostrzegł normalnego człowieka z bagażem całkiem normalnych doświadczeń, jednak nic nie powiedział.

- Po kilku latach odezwał się we mnie instynkt macierzyński. Niestety wszystkie próby zajścia w ciążę ...