Schody do nieba (I). Artykuł - Opowiadania Erotyczne

Schody do nieba (I). Artykuł

... każdorazowo frywolne myśli. Podobało mu się również to, że jest jej szefem. Ma nad nią przewagę. W pewnym sensie.

Docierają do południowej rubieży miasta. Siedząc w ciepłym, wygodnym wnętrzu, można odnieść wrażenie, że obrazy za szybą, to zwykła projekcja. Tutaj jest cicho, ciepło i wygodnie, a tam zimno, nieprzyjemnie. Wiatr wzbija tumany śniegu zalegające na poboczu. Nie ma tego dużo, ale wystarczy, żeby białe widmowe kleksy mknęły przed siebie poganiane wiatrem.

Zgodnie z prośbą pasażerki zatrzymuje samochód w nieznacznej odległości od osiedla.

– Rozumiem, że nie chce pani, żeby nas razem zauważono? – jej ostrożność go bawi.

– Dobrze pan rozumie, panie dyrektorze.

– Ładne osiedle – patrzy na nowoczesną bryłę bloku stojącego najbliżej.

– Owszem, ale nie tak ładne, jak pański nowy dom.

– Widzi pani. Więc już pani słyszała?

– Jest tak, jak pan powiedział. Ludzie i tak mówią, o wszystkim – dziewczyna uśmiechnęła się nerwowo. Nie czuje się komfortowo. W zasadzie to czuje się jakby byli na schadzce. Wyjątkowo niekomfortowa myśl. – pójdę już. Dziękuję za kolację i transport.

– Dobranoc.

Nawet po jej wyjściu w samochodzie pozostaje dyskretny zapach perfum. Kierowca zawraca. Zastanawia się, jak wygląda narzeczony jego współpracownicy. Czy jest równie mały i drobny? Uśmiecha się złośliwie pod nosem. Czy mógłby być z kimś tak kuriozalnie filigranowym? Nie wydaje mu się, mimo to sądzi, że seks z nią mógłby być czymś interesującym.

*

Zimowy okres ...

... przynosi zastój w firmie. To oznacza mniej zebrań, mniej telefonów i problemów. Niedawny audyt centrali z Francji zakończył się dla niego pomyślnie. Dostał solidną premię.

Być może brak zajęć sprawia, że kwestia artykułu kołacze mu się w głowie. Nie wykluczone także, że brak zajęć nie ma z tym nic wspólnego. Jego rozmyślania przerywa asystentka.

– Przepraszam, że panu przerywam, ale po prostu muszę wiedzieć. Czy wczorajszy incydent puścił pan w zapomnienie?

– Niezupełnie – podnosi na nią wzrok – to znaczy, jeśli chodzi o panią, owszem.

Dziewczyna czuje jednocześnie ulgę i konsternację.

– Tak się zastanawiam. Wspomniała pani, że koleżance brakuje funduszy...

– Jednego czego jej nie brakuje, to entuzjazmu do całego tematu.

– Lubi ją pani?

– Nie rozumiem pytania. Owszem – rozkłada bezradnie ręce – lubię. To jednocześnie siostra mojego narzeczonego.

Mężczyzna milczy. Kręci się na swoim fotelu.

– Może już najwyższy czas, żebym objął kogoś mecenatem – uśmiecha się do zaskoczonej współpracownicy.

– Co ma pan na myśli?

– Pomyślałem, że być może byłbym skłonny sfinansować jej pracę.

– Naprawdę? Pan?

– Co w tym takiego dziwnego?

– Nie nic... tylko wie pan... zresztą sama nie wiem, co powiedzieć.

– Proszę nas umówić. Jeśli będzie zainteresowana, niech się zjawi w Smirnoffie, powiedzmy... jutro o osiemnastej. Jeśli mnie przekona do swojego pomysłu, pokryję jej wydatki.

– Dziękuję panu. Zaraz do niej zadzwonię.

– Proszę mi nie mówić, jak ...