Humanity (II) - Opowiadania Erotyczne

Humanity (II)

... mną – poprosiła całkiem poważnie.

- Co to znaczy? – zapytał Victor zdezorientowany, ale dał się porwać.

- No wiesz: jedną rękę kładziesz tutaj, a drugą tutaj... A potem drepczemy w takt muzyki...

Przytulili się do siebie i zaczęli kołysać się miarowo, przestępując z nogi na nogę.

- Jak myślisz, dlaczego dawni ludzie to robili? – spytał Victor.

- Nie potrafię wyobrazić sobie powodu tak głupiego zachowania! – dziewczyna roześmiała się. Miała ostre, drobne ząbki, jak kot. Victor zaczął przyzwyczajać się do jej powierzchowności, dotyk jej wątłego ciała sprawiał mu dziwną przyjemność.

- Albo... - odezwał się cicho, z twarzą przytuloną do jej twarzy – Czy nasze spotkania... no wiesz... Te na erofotelach. Sprawiały ci przyjemność?

- Oczywiście, Vic. Jesteś bardzo... pomysłowy. Jesteś najlepszym partnerem jakiego miałam – odpowiedziała szczerze.

- A zastanawiałaś się kiedyś, jak to jest... tak naprawdę?

- Niehigienicznie! – parsknęła śmiechem – Te wszystkie... wydzieliny. Fuj.

Victor zatrzymał się w połowie ruchu.

- Nie kusi cię, żeby spróbować?

Alba zatrzasnęła powieki i odskoczyła o krok.

- Nie!

- A mnie tak... - westchnął zrezygnowany – Chciałbym wiedzieć, co w tym jest takiego złego, że ludzie przestali to robić. Czy to boli? Rani? Jest nieprzyjemne? Dlaczego nasze awatary tak świetnie sobie radzą, a my nie potrafimy?

Alba podeszła ponownie i objęła go ramionami w pasie.

- Nie znam odpowiedzi na te pytania. Nawet nie wiedziałabym ...

... od czego zacząć – stwierdziła poważnie.

Victor ujął twarz dziewczyny w obie dłonie.

- Otwórz oczy – poprosił.

Posłusznie uniosła na niego wyblakłe spojrzenie. Zauważył drobną błękitną żyłkę pulsującą na jej skroni.

- Powiedz: kocham cię – zażądał.

- Victor! – wzdrygnęła się.

- No dalej, to przecież proste. Mówiłaś, że nie wiesz od czego zacząć. Dawni ludzie zaczynali chyba właśnie od tego?

- Ale ja ciebie nie kocham...

- Nieważne, to tylko słowa. Po prostu to powtórz: kocham cię.

- Kocham cię – rzuciła bez emocji, wsłuchując się w brzmienie własnego głosu.

- Pragnę cię!

- Dość tego! – dziewczyna usiłowała się wyrwać, ale Victor trzymał ją mocno za ramiona i wbijał w jej oczy nieprzejednany wzrok.

- Powtórz, Albo! Pragnę cię! – potrząsnął nią lekko.

- Vic, to boli...

- Pragnę cię!

- Pragnę cię! – rzuciła z wściekłością przez zaciśnięte zęby.

Victor pochylił się i przylgnął ustami do jej ust. Zamachała ramionami jak ptak. Nie puszczał. Wsunął język w usta Alby z cichą nadzieją, że mu go nie odgryzie. Smakowała słonawo, jej oddech pachniał alkoholem. To było dziwaczne – przykre, ale podniecające jednocześnie. Wstrząśnięty zauważył, że zaczęła oddawać pocałunek - jakby nagle podjęła grę.

- Zróbmy to..! – poprosił żarliwie, zdzierając z niej koszulkę i spodenki.

Alba miała prawie zupełnie płaskie piersi i bezwłose ciało. Dotykał jej niewprawnie, krzyknął kiedy wsunęła mu rękę w majtki i dotknęła jego delikatnego jak u młodego ...