Z piekła rodem (II) - Opowiadania Erotyczne

Z piekła rodem (II)

... pasująca do butów, odróżniająca się od jeansowych spodni. Wysportowany, jak to na osobę publiczną przystało, wyższy od Adama, przez co ciężko było go uchwycić na jeden raz - przynajmniej dla mnie.

- Wiem, doskonale kim jesteś. - dłonie zacisnęłam w pięści. Gdybym tylko miała drabinę.

- No tak. - udawał skromnego, ale wiedziałam, że pod skórą owcy, żyje wilk.- Moja sława sięga nawet do małych zakamarków.

- Że słucham?! - drwił z mojego wzrostu.

- Przepraszam. - nie powstrzymał śmiechu. - Źle zacząłem.

Zobaczyłam zębiska oraz dostrzegłam pieprzyk obok prawego oka. Może to tatuaż? U licha ich wszystkich wie, jak sodówka uderzy do głowy. Włosy zaczesane do tyłu oraz zgrabny nos były jedynymi znośnymi mankamentami jego wyglądu.

- Przedstawisz się?

- Mam się widzieć z Adamem...

- Adam lubi się spóźniać, a ja lubię załatwiać swoje sprawy samodzielnie.

- Tak, widziałam. - ironia go zabolała. - Jesteś świetnym biznesmenem. - zakpiłam z niego i odwróciłam się, by odejść z pola bitwy, zanim poleje się krew.

- Odezwała się idealna restauratorka. - nadepnął na odcisk.

- Przynajmniej nie udaję, że interesuję się, tym co robię.

- Jakoś nigdy o tobie nie słyszałem.

- Tak chłopcze. Dlatego, że nie pokazują mnie w gazetach z powodu zawodu i wstydu, jaki reprezentujesz swoją osobą.

- Jestem zaskoczony, że ktoś tak zajęty pracą ma czas na gazety.

- Ponieważ ty nigdy nie pracowałeś i nigdy nie będziesz. To udziały twojego ojca, nie oszukujmy się. To ...

... jego pieniądze. - pokręciłam głową i znów skierowałam kroki ku wcześniej obranej drodze ewakuacyjnej.

W trakcie zostawiania za sobą balastu poczułam szarpnięcie, które zawróciło moją osobę. Próbował wywołać strach, ale jedyne co czułam w tym momencie to żal i litość.

- Po co kupiłaś ten lokal? - nie rozumiałam go.

- Bo miałam idee tak jak kiedyś twój ojciec. Zanim pozwolił Ci zniszczyć, to co zbudował przez lata.

- Skąd możesz wiedzieć...

- O twoim ojcu? Wystarczy, że na Ciebie spojrzę. Pan Józef nie zasłużył sobie na takiego syna i na takie traktowanie.

- Odkąd jesteś tak blisko mojego ojca? - warknął, łapiąc mnie za szyję.

Przekroczenie granicy było wystarczającym powodem. Wymach nogą wycelował idealnie w intymne miejsce. Kiedy klęknął, mogłam spojrzeć mu w oczy. No, może dopiero po dwóch minutach, kiedy przestał zwijać się z bólu.

- Znałeś Rozalię Łapińską?

- Kto to kurwa jest? - szarpnął się, ciężko dysząc. Nachyliłam się bliżej by móc w końcu wygarnąć mu to, co siedziało we mnie siedem lat.

- Była pierwszą kelnerką w bistro twojego ojca. Jego przyjaciółką i najbardziej zaufanym pracownikiem, jakiego mógłbyś sobie wyobrazić.

- Nie...nie znam jej. - pokręcił głową.

- Bo ty nigdy nie patrzyłeś na ludzi, kiedy ich zwalniałeś. Nie patrzyłeś w twarz. Wysyłałeś koperty, a potem kończyłeś z nimi, jak ze starym wysypiskiem.

Kiedy wstał, zrozumiałam, że nie zrobi mi krzywdy. Teraz czekał tylko na kolejne wyjaśnienie. Nie usłyszałam natomiast ...