Wenus - Opowiadania Erotyczne

Wenus

... utalentowanych dziewczyn. Zapewne za trzy miesiące kiedy nadejdzie jej czas, będzie ciągnąć swoją suknię przez całą polanę.

Miejsce namaszczenia znajdowało się daleko od wszystkich kolonii. Było odludne i ogrodzone wysokim murem tak, że żadna z nas nigdy go nie widziała na własne oczy. Jedynie w podręcznikach znajdowały się zdjęcia, na których widziałyśmy piękne ogrody, polany pełne kwiatów i gęste lasy. Nie wiedziałyśmy jednak jak dokładnie wielki był teren i co też się na nim znajdowało. Zawsze nam mówiono, że ta noc jest wyczekana i jest jedną z najpiękniejszych i najszczęśliwszych chwil, jakie mogą się przytrafić kobiecie.

Podróż w miejsce rytuału była długa i zajęła ponad godzinę. Kiedy wysiadłam z limuzyny była prawie północ. Miałam więc niespełna kwadrans do rozpoczęcia ceremonii. Towarzyszące wcześniej koleżanki zostały w metropolii, jedynie jedna Dalia towarzyszyła mi do końca i odprowadziła do zdobionej bramy.

- Od tego momentu pójdziesz sama – powiedziała bez cienia emocji. Zerknęłam na nią i nie mogąc się powstrzymać, rzuciłam na szyję. Kobieta zesztywniała, lecz po chwili z również mnie objęła.

Jej rude włosy okryły mi nagie ramiona. Pachniały jaśminem, typowym zapachem dla opiekunek. Przywołując się do porządku, spojrzała na mnie, poprawiła mi suknię i obdarowała naszyjnikiem z pojedynczą perłą.

- Perła to łza oceanu.

- Wiem.

- Niech zapłacze za twoją niewinnością... - szepnęła przejęta.

- Niewinnością?

- Idź dziecko. Już czas. Kiedy ...

... staniesz pod lasem na końcu ścieżki, przejmie cię kapłanka. – dodała i bezceremonialnie pchnęła mnie w stronę bramy. Choć na tę noc czekałam jak każda znana mi dziewczyna, miałam wrażenie, że coś tracę i zamiast odczuwać szczęście, było mi zwyczajnie smutno.

- Nie płacz. Bądź piękna.

- Dobrze – powiedziałam łamanym głosem i ruszyłam ścieżką. Brama zamknęła się cicho i nic prócz świerszczy nie dawało znaku życia. Noc była chłodna. Ramiona i kark pokryła mi gęsia skórka i pożałowałam, że nie miałam na sobie żadnego szalu. Sukienka w kształcie litery A z dekoltem w serce układała się subtelnie a dopracowany klosz z grubszego materiału pod spodem, sprawiał, że nie plątała się między nogami. Buty na cieniutkiej szpileczce trzymały się luźno, więc przy większych nierównościach, machinalnie podkurczałam palce u stóp, aby nie zgubić pantofli.

Tak jak powiedziała Dalia, zaraz za pierwszym drzewem lasu stała kapłanka ubrana w białą tunikę przewiązaną w pasie sznurkiem. Bez słowa poprowadziła mnie dalej. Kiedy znalazłam się na ogromnej polanie, na samej jej środku znajdowała się fontanna z białego kamienia a odrobinę na uboczu altanka także z marmuru. Wytężyłam wzrok, lecz nie mogłam dojrzeć co znajdowało się pod nią. W powietrzu lekko unosił się biały tiul zapewne chroniący przed insektami.

- Podejdź do fontanny i poczekaj.

Kiwnęłam głową i bez wahania podeszłam do wskazanego miejsca. Szum wody koił moje nerwy. Chcąc odrobinę się uspokoić, skorzystałam z chwili samotności ...