Księżycowa opowieść (III) - Opowiadania Erotyczne

Księżycowa opowieść (III)

- Kopę lat! - Nadia uściskała mnie już w drzwiach. - Zobacz co tu mam. - Zrobiła chytrą minę i wyjęła zza pleców mojego ulubionego słodkiego szampana. - Bąbelki!

Nadia. Pamiętam jak kilkanaście lat temu po raz pierwszy usiadłyśmy razem w szkolnej ławce.

- Ojej! Jaki śliczny piesio! - Pisnęła wtedy radośnie.

- Piesio? - Zapytałam zdezorientowana.

- No tu, na twoim zeszycie moja nowa niemądra koleżanko! - Wskazała paluszkiem okładkę mojego zeszytu.

- To Alaskan Malamute. - odpowiedziałam.

- Naprawdę? Ale dziwne imię dla psa. - Zmarszczyła piegowaty nosek.

- To nie imię, tylko rasa! - Spojrzałyśmy na siebie i chyba już wtedy wiedziałyśmy, że będziemy się wspaniale uzupełniać. Rzeczywiście tak zostało. Nadia była nieco szalona, taki typ dziewczyny z emocjonalnym ADHD, nigdy nie można było się z nią nudzić. Ja byłam buforem, neutralizowałam jej niekiedy karkołomne pomysły. Tłumaczyłam jak małemu dziecku dlaczego na przykład bieg prawie nago po pijaku przez miasteczko akademickie w środku nocy, nie jest najszczęśliwszym pomysłem zważywszy chociażby na to że jest środek grudnia.

- Idź do salonu, przyniosę kieliszki. - Poleciłam jej ze śmiechem. Po chwili wróciłam ze szkłem, a ona zabrała się za otwieranie butelki. Pop! I złote bąbelki przyklejały się do ścianek kieliszka.

- No, to opowiadaj. - Spojrzała na mnie upijając łyk.

- Co chciałabyś wiedzieć?

- Chcę wiedzieć absolutnie wszystko.

- Dobrze.. Więc, przyjęli mnie na okres próbny do tego labu, ...

... o którym ci mówiłam, ale dopiero od przyszłego miesiąca, z kasą krucho, więc wakacje spędzam w domu jak widać z resztą, rodzice mają się dobrze...

- Błagam! - Przerwała mi. - Ty mi tu nie pitol, tylko gadaj jak on się nazywa.

- On? - Spojrzałam na nią zaskoczona.

"Skąd ona u diabła o nim wie?!" zdziwiłam się, bo przecież z Arturem spotykaliśmy się dopiero od kilku tygodni.

- On. I nie próbuj mi wmawiać, że nie ma żadnego onego. Oczy ci błyszczą, uśmiechasz się wciąż jak nienormalna.

- Ehhh... Zdążyłam zapomnieć, że nic się przed tobą nie ukryje, czarownico. - Próbowałam się wykręcić. - To nic szczególnego. Ot, taki tam...

- Jaki on jest? - podekscytowała się.

- Nadi, nie ma o czym mówić. Ot, facet jakich miliony na tym świecie. - Chciałam zbyć ją jak najszybciej. Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi.- Przepraszam, pójdę otworzyć.

Gdy uchyliłam drzwi zauważyłam jakiegoś mężczyznę w granatowej bejsbolówce trzymającego spore pudełko.

- Dzień dobry. - Przywitał się. - Pani... Klara Roth... Rot... Rotm... - Dukał próbując odczytać moje nazwisko z kartki.

- Rothermeyer – westchnęłam. - O co chodzi?

- Przesyłka dla pani. - Podał mi kwit i długopis. - Proszę tu podpisać.

- Przesyłka? Od kogo?

- Ja jestem tylko posłańcem, psze pani. Proszę tu podpisać. W środku, w pudle powinien być bilecik.

- Proszę. - Oddałam mu kwit i długopis. Pożegnał się i zbiegł po schodach. Zaniosłam pudło do salonu i położyłam na stole.

- Kurier przyniósł. - ubiegłam ...