Karolina. 27. - Opowiadania Erotyczne

Karolina. 27.

... rozumiesz, już....

Wiem, nosi mnie i jestem chamska... ale bez przesady...

- Szef prosi...

Jakbym mogła wzrokiem zabić... to byłoby krucho z nią...

- Karolinko... jak przyjemnie cię widzieć... a to pan Jurgen ?

- Tak...

Przywitali się... patrzyłam się na niego.. i zobaczył to, co miał...

Bo niestety Jurgen tak wygląda... facet szafa, a to, że jest w garniturze nie zmienia jego twarzy...

Włosy króciutkie, wygolony i te łapy...

- Dobrze, że już jesteś... bo czas już zacząć... sędzia Jarek też się dopytywał, mogłaś dać znać, że wracasz..

- Do końca nie znałam terminu...

- Ok... jest tak... za miesiąc sprawa trafi na wokandę...

- Nie można szybciej ?

- Dwa tygodnie musi leżeć poczta... nie da rady...

- Dobrze...

- Boję się, że będą przeciągać... żeby odwlec.. ale po to jest Jarek... nie martw się.. póki będzie w naszym sądzie to sprawa jest wygrana...

- Czyli mogą iść wyżej ?

- Raczej spodziewałbym się tego...

- Hm... dobrze... działajcie... jakaś kasa jest potrzebna ?

- Nie... a co ?

- Teraz już nie zbieram, mam swoją... to znaczy naszą...

Klepnęłam Jurgena w klatę...

Jak w kamień... celowo... niech patrzy... niech powie i Andrzejowi, prokuratorowi i Jarkowi...

Niech wszyscy wiedzą, że z nami się nie zaczyna...

Gdy wyszliśmy... zadałam nu głupie pytanie Jurgenowi...

- A broń będzie ci potrzebna ?

- Będzie, choć nie aż tak... a co ?

- Bo nie wiem, jak się to załatwia...

- Karolinko... w ...

... aucie jest skrytka... wszystko mam...

Uśmiechnęłam się....

Wzięłam go pod rękę i prawie jak małżeństwo szliśmy do auta ?

A gdy weszłam dostałam czkawki...

- Co jest ?

- Nie wiem... ktoś mnie wspomina...

Kurwa.... !!!

Kurwa.... !!!

Robert...

- Jurgen, muszę na cmentarz...

- O cholera... zapomniałem...

- Ja też... ale wstyd...

Zaćmienie w głowie... totalne...

Tak pędzę, że zaczyna mnie z tyłu brakować... jak mi wstyd...

Mój ukochany...

Siedziałam godzinę... świat stanął...

Jurgen usiadł się na ławeczce i nic nie mówił...

Rozmawiałam, przepraszałam, pytałam się, gdzie jest... ?

I cisza... którą zawsze lubiłam... teraz mnie bolała...

Odszedł... nie chce na to patrzeć... coś źle robię... ale dlaczego jest tak wspaniałe... ?

Nawet jakbym się zatrzymała... to i tak nie zobaczę... dlaczego ???

No nic... idziemy...

Nagle Jurgen zaczął...

- Pamiętam to, jakby było wczoraj...

- Szkoda, że ja nie...

- Mogę opowiedzieć...

- Nie chcę... wiem, że będę płakać... pewnie jak wszyscy... nie chcę... bo...

- Bo co... ?

- Bo nic...

Ja wiem... jestem tak daleko..., jest tak fajnie....a jestem tak blisko krawędzi....

I nie chcę wracać... najpierw dzieci... potem sobie popłaczę...

- Jurgen... skręć w tamtą uliczkę.... muszę sobie pogadać z jedną babką...

Stanął.. a ja, z duszą na ramieniu... weszłam po schodach...

Pukam...

- Można... ?

- Tak proszę...

- Dzień dobry...

- Czekałam na ...