Mnich - Opowiadania Erotyczne

Mnich

... Płyta spełniła swoje zadanie i zostaje zastopowana.

- Raczej Królowej Zimy, która raz na jakiś czas zostaje ogrzana żartobliwym nastrojem pewnego grubasa - tym razem śmiejemy się oboje.

Skręcam w kierunku komendy przy Grenadierów i zatrzymuję się na parkingu.

Jaroszyński chce wysiadać.

- Rafał, zaczekaj chwilę.

- No co tam jeszcze? - otwiera drzwi szykując się do wytoczenia potężnej masy z samochodu.

- Dziękuję ci - spogląda na mnie zdziwiony - za to, że ze mną wytrzymujesz.

- Daj spokój złotko - puszcza do mnie oko - Jesteśmy teamem i musimy wspierać się w trudnych momentach, tak?

Uśmiecham się w odpowiedzi nic nie mówiąc.

- Idziemy, czas wkroczyć do królestwa brudnych interesów i skorumpowanych glin - znowu żartuje, a ja głupkowato rechoczę pod nosem podążając za nim.

„Nie pytaj o Polskę” Ciechowskiego rozbrzmiewa z całym mieszkaniu. Walcząc z kawałkiem wołowiny próbuję zrobić coś na kształt gulaszu. Idzie mi słabo, ale eksperymentuję tylko i wyłącznie na sobie, więc w razie ugotowania niezjadliwej trucizny zawartość po prostu wyląduje w koszu na śmieci.

Kogo do diabła niesie? Biegnę do pokoju i przez ręcznik papierowy biorę telefon w dłoń.

- Paweł Abramow - naciskam zieloną słuchawkę.

- Starszy aspirant Anna Zakrzewska, dzień dobry - damski głos z trudem przebija się przez hałas z tle - Pamięta mnie pan? W sobotę przyjechałam razem z kolegą do wypadku chłopca przy Rondzie Wiatraczna.

- Tak, pamiętam - przez telefon brzmi miło i ...

... zupełnie inaczej niż twarzą w twarz - Co mogę dla pani zrobić?

- Będzie pan dzisiaj w stanie przyjechać na komendę przy Grenadierów? Porządkuję papierki i zależy mi, żeby potwierdził pan jak najszybciej złożone zeznania.

Poza przyrządzeniem wołowiny z emerytowanej krowy w zasadzie nie mam zbyt wiele do roboty.

- Tak - zgadzam się po chwili ciszy - o której mam się pojawić?

- Dwunasta trzydzieści panu odpowiada?

Patrzę na zegarek - dwie godziny. Powinienem zdążyć z mućką.

- Zgoda, mam się powołać na dole na panią?

- Jest pan niezwykle domyślny, panie Pawle - nie spodziewałem się żartu. Niekontrolowany śmiech wydostaje się z moich ust. Moja rozmówczyni również śmieje się do słuchawki - do zobaczenia.

- Do widzenia - rozłączam się uśmiechając się pod nosem. Bezpośrednia i zabawna kobieta.

- Jestem umówiony na dwunastą trzydzieści z panią Anną Zakrzewską - informuję bladego jak ściana i najwyraźniej znudzonego gliniarza w recepcji stawiając się punktualnie o umówionej godzinie w komendzie.

- Moment - bierze w dłoń słuchawkę i wykonuje połączenie.

W oczekiwaniu rozglądam się po pomieszczeniu. Budynek był świeżo odnawiany, ściany pachną jeszcze niedawno położoną farbą, a na niektórych meblach (w tym w krześle policjanta) widnieją fragmenty folii ochronnej.

- Proszę zaczekać tam - wskazuje dłonią na mały, przeszklony pokój po prawej stronie - koleżanka za chwilę do pana zejdzie.

Policjantka pojawia się minutę później. Ma na sobie czarne spodnie, ...