Mnich - Opowiadania Erotyczne

Mnich

... brzuchu.

Mały pieprzyk w okolicach pępka, który sekundę temu zauważyłem.

Pamięć zawodząca mnie dotychczas odsłania przede mną ukryte głęboko wspomnienia, do których nie miałem najmniejszej ochoty wracać. Moje poprzednie życie znowu mnie dogoniło i wywołało cierpienie.

- Paweł, stało się coś? - Anka otwiera oczy i patrzy na mnie zdziwiona - Paweł?

Podnoszę się bez słowa i unikając jej wzroku uciekam z sypialni potykając się po drodze o jej buty w przedpokoju.

O Boże, tylko nie to!

- Paweł, co się stało? Zrobiłam coś nie tak? - wychodzi za mną i staje naprzeciw.

- Przepraszam cię - patrzę w ścianę - To moja wina.

Biorę kurtkę w dłoń i otwieram drzwi.

- Porozmawiajmy proszę - ma łzy w oczach - Chcesz tak po prostu wyjść?

Nie odpowiadając przekraczam próg i biegiem znikam w mroku klatki schodowej.

Przepłakałam pół nocy drugie pół siedząc na balkonie, paląc papierosa za papierosem i zastanawiając się, co do cholery się wydarzyło? Wszystko układało się jak w bajce, tak dobrze się bawiliśmy i nagle jakby ktoś przekręcił przełącznik w jego głowie.

Z czułego, miłego i ciepłego mężczyzny zmienił się w zimnego, obojętnego sukinsyna, nie zważającego na moje uczucia i na fakt, że zranił mnie boleśnie.

Nie oszukujmy się - znam go kilka dni i nie ma możliwości, żebym go kochała. Jednak uczucia, które do niego żywię można określić jako więcej niż "lubię". Po prostu zadurzyłam się w nim jak nastolatka w swoim pierwszym chłopaku.

Głos wewnątrz mnie ...

... podpowiada, że mogłoby być z tego coś więcej, tylko jak dotrzeć do myśli, które kłębią się w jego głowie?

A może pospieszyliśmy się z seksem?

Przestraszył się i uciekł?

Żywię głęboką nadzieję, że będzie miał odwagę porozmawiać ze mną. I że nie stchórzy.

Idę pod prysznic, muszę spłukać z siebie nieprzespaną noc.

Budzi mnie dzwonek w przedpokoju. Patrzę na zegarek - wpół do dziesiątej. Zaspałam jasna cholera - godzinę temu powinnam być w pracy! Siedem nieodebranych połączeń od Rafała.

Drugi dzwonek. Narzucam na siebie szlafrok i człapię do przedpokoju.

To on. A jednak ma odwagę.

Stoję w otwartych drzwiach spoglądając na jego twarz. Podkrążone prawe oko i przekrwione białka sugerują nieprzespaną noc i płacz. Lewa część twarzy napuchnięta i czerwona. Na szczęście nie czuję od niego alkoholu.

- Porozmawiamy? - po kilkunastu sekundach ciszy pada pytanie.

Bez słowa odwracam się zostawiając otwarte drzwi, słyszę kliknięcie klamki i jego kroki za plecami. Wchodzę do kuchni, włączam czajnik i siadam przy stole.

Naprzeciw moich rąk ląduje kartka papieru, na której napisane są cyfry.

Data.

27.10.2017

Dwudziesty siódmy października dwa tysiące siedemnastego roku.

Robi mi się na przemian ciepło i zimno.

- Paweł – drżę - Co to ma znaczyć? Dlaczego mi to pokazujesz?

Milczy wpatrując się we mnie.

- Naprawdę nie wiesz? - jego głos jest cichy i bardzo zmęczony. Jakby całą noc toczył ze sobą walkę zmuszając się do przyjścia tutaj.

Tego dnia ...