Karolina i Robert. 27 - Opowiadania Erotyczne

Karolina i Robert. 27

... i nie wierzyłam...

Czyżby właśnie mój koszmar się kończył... ?

Prawie chciałam się popłakać...

Ze szczęścia... ?

Z ulgi... ?

Z radości ... ?

A może z satysfakcji, że potrafiłam wygrać, że udało mi się pokonać największego wroga... ale... mała Olivka mocno zapłakała...

Pobiegłam, Jola od razu mi ją dała, a ta mała diablica jak tylko usłyszała mój głos... to się uspokoiła...

- Karolino, jesteś jej prawdziwą matką...

I wtedy dopiero się poryczałam....

Tuliłam ją i tak mocno płakałam, że Jola zaczęła mnie przepraszać...

- Zostaw, nic nie mów... chciałam przed chwilą popłakać ze szczęścia, a teraz przy niej zrozumiałam, że w życiu są dużo ważniejsze rzeczy, niż wygrana w jakiejkolwiek sprawie...

- Wiem, Karolinko, wiem...

- Zobacz co ona by zrobiła bez nas i naszej miłości... cóż warte są pieniądze czy władza, wobec opieki i tulenia.... ?

Jola też zaczęła płakać...

- Ubierz ją, pojadę na cmentarz, dziś jest ważny dzień i muszę powiedzieć jej dobre nowiny...

- Ale pada deszcz !!!

- I co z tego, widzisz nawet niebo płacze z nami...

- Ale zaraz będą goście... !!!

- Poczekają, wiem co jest ważne... i co należy zrobić.

Mam cały świat w dupie, liczy się tylko miłość i pamięć...

Poczekają...

Włączyłam sobie w słuchawkach muzykę - Fleurie - Hurricane i naprawdę nic mi nie przeszkadzało...

******************

Robert.

Już wylądowali, już kiwają... o... ta ich siostra to raczej z późnego macierzyństwa, bo jest ...

... wyraźnie młodsza...

- Hello Robert...

Podaliśmy sobie dłonie...

- To Vivien... nasza siostra...

Pocałowałem w dłoń, zdziwiona...

- My tak Polacy mamy....

- Słyszałam, już mi się podoba...

Droga do domu zajęła nam prawie dwie godzinki, bo nie chciałem pokazać, jak się jeździ w naszym kraju...

Pierwsze rozmowy poszły o pozwoleniach, o udziale Karoliny, byli w szoku... a Pierre dodał na koniec...

- A ja się wcale nie dziwię...

Filip zaśmiał się tak głośno, że Vivien tylko zapytała się, o co chodzi ?

- Poznasz ją, to zrozumiesz, to kobieta, która nagina czasoprzestrzeń wokół siebie...

- Słyszałam, że macie piątkę dzieci... zaczęła... ?

- Teraz już sześć, a niedługo siedem ?

- To niemożliwe... krzyknęli faceci...

- Oj, możliwe...

Opowiedziałem im tę historię, Vivien popłakała się ze wzruszenia, ona jako kobieta bardziej to przeżyła.... faceci kiwali głowami...

- Ale mamy wesoło... dom pełen radości i krzyku... i jeszcze ta ciąża Karoliny, początek, ale dzieciaki już czekają...

- Musicie być szczęśliwi....

- O tak, jesteśmy, wszystko dobrze idzie...

Dalsza rozmowa była o wielu głupotach... aż zajechaliśmy...

- A nasz artysta będzie ?

- Tak, tak...

Gdy zajechaliśmy pod dom byli już wszyscy, Mariusz, Renia... i nasi...

Wszyscy chcieli zobaczyć gości z Francji...

Nachyliłem się do Joli...

- A Karolina też wyjdzie ?

- Pani wzięła Olivkę i wyjechała na cmentarz, jeszcze nie wróciła, ale pewnie zaraz ...