Karolina i Robert. 14 - Opowiadania Erotyczne

Karolina i Robert. 14

... torcie dla mojej ukochanej żony. Zapamięta Hamburg na wiele tygodni i będzie tu wracać...

- Wróciłem...

- Jesteśmy tutaj...

Wchodzę, a ona siedzi z Jurgenem...

- Miałeś być dopiero wieczorem... zresztą, jesteś za szybko, skąd wiedziałeś... ?

- A co mam wiedzieć ?

- Mahmed nie dzwonił ?

- Nie, Karolina poprosiła o spotkanie...

- Chciałam dowiedzieć się coś z wczoraj...

- Nie jesteś w stanie się opanować ?

- Wiesz kochany, że kieruję się przede wszystkim emocjami...

- Oj wiem... i co tam ?

- Jurgen jest mistrzem manipulacji, faceci będą przez najbliższe lata srać po gaciach... zresztą nie tylko oni...

- Jesteś nakręcona jak cholera...

- Żebyś wiedział... ta opowieść jest niesamowita... chcesz usłyszeć ?

- Mówcie...

*************************************

Karolina

Robert poleciał podpisać umowę, wiem, że będzie dobra, a ja muszę się dowiedzieć... od rana chodzę nakręcona...

- Jurgen... masz czas na spotkanie... ?

- Kiedy ?

- Teraz ?

- Gdzie ?

- Jestem w hotelu, nie chcę nigdzie wychodzić... przyjedziesz ?

- Za pół godziny.

Cholera, szybki makijaż, jak chcę to potrafię uwinąć się w godzinę, a teraz mam 30 minut... szybko... szybko...

Przyjechał po 40... zdążyłam... poprawię potem...

- Chciałbym przeprosić jeszcze raz, osobiście...

- Dostałam kwiaty od barmana, wiem, że to twoja robota... możesz go zostawić, nie jestem pamiętliwa...

- Dobrze, cieszę się...

- Opowiesz co zrobiliście z ...

... chłopakami... ?

- A dlaczego chcesz wiedzieć ?

- Bo nie jestem pustą lalą do pierdolenia, jestem jeszcze inteligentną babką, która rządzi swoim życie sama i nigdy nie pozwala na przypadki w nim następujące... ciężko pracowałam z głową, aby wejść na szczyt i chcę się na nim utrzymać, znając wszystkie sztuczki...

- To nie są sztuczki, tylko brutalne życie...

- A ja jestem kobietą wybitnie narażoną na tę brutalność... prawda ?

- Ok...

- Chcę wiedzieć, co i jak, w formie nauki... dla mnie... pamiętasz fryzjerkę, chyba dobrze to załatwiłam... ?

- Masz rację... przepraszam...

Opowiedział o ich bucie, o próbie zastraszenia, bo to narodowcy z kumplami... o strzałach w kolano i najważniejsze, o rozmowie z żonami...

- O ja pierdolę, ale numer... tego nawet nie przypuszczałam...

- Kilka lat temu to wymyśliłem, sama świadomość strachu, jego nieuchronność i niepewność każdego dnia, potrafią zdziałać cuda... Ta myśl paraliżuje i wykańcza ofiarę z jej chęci odwetu, szczególnie, gdy ma się rodzinę...

- Dobre, niesamowicie dobre... bo wiesz, myślę o tym gnojku, który dał jej zdjęcia... on nadal je ma...

- Trzeba znaleźć sposób na emocjonalny szantaż, aby sam je oddał...

- A jak nie odda, jak nie będzie na niego haka... ?

- To zostaje najprostsza... życiowa brutalność...

- Przyjedziesz wtedy ?

- Przyjadę...

Pogadaliśmy jeszcze o kilku sprawach, o jego synu Rudolfie, gadaliśmy, śmieliśmy się, a ja walczyłam...

Walczyłam ze sobą...

Podobał mi się ...