Udawana randka Marty (II) - Opowiadania Erotyczne

Udawana randka Marty (II)

... robiłam krótkie przerwy, które wykorzystywałam do wychwalania „mieczyka” mojego rycerza.

- Lubomirze… twe berło dowodzi, że prawdziwy z ciebie mężczyzna. Chłop, że tak powiem, na schwał!

Po czym znów brałam się do intensywnej pracy ustami… Tak bardzo chciałam mu zrobić „dobrze”. Moje podniecenie nie znało granic… Zapomniałam dawno o udawanej randce… zapomniałam o instruktażu.

Myślałam tylko o tym, jak bardzo chcę czuć w sobie Lubomira. Jego zacne „berło”.

- Lubku… mówiłam ci, że są kobiety, które już na pierwszej randce, idą na całość. Skoro nasz instruktaż ma być pełny… Czas na dopełnienie lekcji…

Wzięłam go za rękę i pociągnęłam do łóżka. Sama się na nim rozłożyłam i zachęciłam młodzieńca, żeby położył się na mnie. Tak bardzo tego chciałam. Poczuć na sobie mężczyznę.

Podciągnęłam spódnicę. Szeroko, zapraszająco, rozłożyłam nogi.

Rozdygotany młodzian szukał wejścia do mojej norki. Zsunął z niej koronkowe stringi na bok i próbował lokować tam swą „anakondę”. Szło mu to bardzo niewprawnie, a właściwie nie szło… zwłaszcza, że trząsł się z przejęcia. Próbowałam temu zaradzić, czule się do niego uśmiechając i szepcząc.

- Lubomirze… oto jestem twoja… Ulegnę ci… Weź mnie… jak zdobywca.

Smarkacz, jakby nie wierzył swemu szczęściu. Wreszcie udało mu się ulokować czubek swojej buławy we właściwym miejscu.

- Achhh… - westchnęłam.

Przymknęłam oczy, gdy czułam, jak twardy trzon powoli wsuwa się we mnie. Jak rozpycha ścianki mej norki. Byłam ...

... szczęśliwa. O Lubku powiedzieć, że był szczęśliwy, to jak nic nie powiedzieć.

Gdy wsunął się do końca, jego oczy wyrażały niewysłowioną pasję. Jakby odkrył prawdę Wszechrzeczy.

- Lubomirze! Posiadłeś mnie!

Chłopak wariował. Jego wzrok wyrażał bezmiar szczęścia.

Wysuwał się powoli, jakby obawiał się, że gdy całkiem wyjdzie, to znów będzie miał problem z trafieniem, więc nie wyciągał go za bardzo. Natomiast raźno przystąpił do działania, zaczął poruszać się we mnie, choć bardzo płytko. Chciałam dodać mu otuchy.

- Lubku! Ależ mocno ciebie czuję! Ależ mi dobrze, gdy jesteś we mnie…

Po czym zaczęłam delikatnie pojękiwać.

- Aaaa… aaaa… aaaa…

Pobudziło go to nieźle, co dało się wyczuć po oddechu.

- Ależ delikatnie wchodzisz we mnie… aaa.. aaa…

Studenciak był w siódmym niebie.

- Naprawdę Marto…? dobrze ci ze mną… z takim żółtodziobem?

Zadając pytanie, wykonał śmielszy, głębszy ruch.

- Jeszcze pytasz… achhh! Aaaa… czuć cię na sobie, to niewysłowiona przyjemność… a czuć twojego przyjaciela… który jest taki… w sam raz… to cudne!

Moje słowa dodały Lubomirowi pewności siebie. Jego ruchy stały się płynniejsze i mocniejsze. Można określić, że zaczął mnie po prostu „rżnąć”…

- Aaaa… aaaa… ależ jesteś sprawny… mój panie studencie…

Chłopak rozkoszował się w tym co robił. Pchnięcia stały się miarowe. Podobnie moje jęki… Pragnęłam pobudzić go jeszcze bardziej. Uznałam, że przysłużą się temu pikantne słowa.

- Aaaa… aaa… Lubku, ależ ty mnie rżniesz… ostro ...