Dziki wschód (II) – Śledztwo - Opowiadania Erotyczne

Dziki wschód (II) – Śledztwo

... wszystkich potencjalnych świadków.

– Hmm, niestety nie pomożemy. Może autostopowiczce się w końcu udało… – westchnął.

– Autostopowiczce?

– Tak ją nazywam. Taka lokalna legenda. Młoda dziewczyna łapie stopa przy drodze. Jak dojedziesz z nią tam, gdzie chce, to wysiada i znika, jak kamfora.

– Mhm – policjantka przez moment szukała właściwego określenia – ciekawa historia.

– Jak wiele tutaj.

– Rozumiem. Poproszę jeszcze o dane panów, w razie, gdyby zastała potrzeba kontaktu.

– Oczywiście...

– Rozumiesz – Anna, próbowała dojść do siebie, po rozmowie ze starszym kierowcom.

– Tak, ale nie wierzę. W sensie, sama rozumiesz. Krążyło tutaj sporo historii o tamtej drodze. Ludzie coś widzieli i dorobili sobie legendę.

– Hmm, jakie historie?

– A no gadali na wiosce, gdy byłem jeszcze dzieciakiem. W latach 70-tych zginęła rodzina. Ojciec z córką, właśnie taką 17-letnią pannicą. Zniknęli po prostu. Mieszkali przy wjeździe do miasta od północy. Tak, jak kończy się ta nieszczęsna droga, ale głębiej w lesie. Ponoć straszne odludki, mało się z ludźmi widywali, tylko czasem ich lokalni odwiedzali albo przyjeżdżali do miasta. Potem nagle zniknęli oboje. Jeden z kolegów, który pracował w tym okresie z ojcem dziewczyny poszedł do ich domu. Ponoć był całkiem opustoszały. Parę lat później spłonął od pioruna i tyle byłoby. Potem ludzie podobno widywali jakąś młodą dziewczynę spacerującą przy drodze.

– Jeszcze tego brakowało.

– Co?

– Historie o duchach. ...

... Wolałabym naprawdę tych kiboli, z nimi sprawy są dużo prostsze.

– Widzisz, masz wyzwanie – uśmiechnął się Marek.

– A prostytutka?

– Ona? Nic nie widziała, nic nie słyszała. Udawała, że nie zna polskiego, tylko po białorusku umie – Marek wyszczerzył się zadowolony z siebie – Tylko źle trafiła, bo też trochę umiem.

– Coś wiedziała?

– Nic. Tylko tyle, że ona nigdy nie stoi przy tamtej trasie, bo tam nikt nie jeździ.

– Wracajmy na komisariat.

Anna zaparkowała samochód i przez moment jeszcze siedziała w fotelu kierowcy, stukając palcami w kierownicę. Próbowała przetworzyć w głowie wszystko, co do tej pory usłyszała, jednakże miała wrażenie, jakby ktoś wysypał przed nią pudełko niekompletnych puzzli, z których połowa wyglądała, jakby wylądowały ze złego pudełka. Spędzili 2 dni na przesłuchiwaniu świadków, którzy nic nie widzieli i nic nie słyszeli. Wysiadła z auta, otrzepując buty z lepkiego błota.

– Jak twoje poszukiwania? – zapytał Janek obserwując, jak Anna wchodzi do biura i odstawia torbę na krzesło.

– Przeszłam jeszcze raz tamto miejsce.

– Znalazłaś coś? Nawet pies się poddał.

– Co… – zamyśliła się na moment – nie nic. Głupia intuicja.

– Nie przejmuj się – rzucił Jacek – i nic nie da wściekanie się na komputer – rzucił, widząc, jak ta rozdrażniona walczy z laptopem.

– Masz rację.

– Masz jeszcze sporo tropów. Nic straconego.

– Fakt. Chociaż wątpię, by żona ofiary wiedziała cokolwiek użytecznego. Wiesz, to nawet nie chodzi o czas. To ...