Nosić swoją skórę cz. IV - Opowiadania Erotyczne

Nosić swoją skórę cz. IV

... latami będę tego żałował. Będę żałował, że nie zrobiłem czegoś całkiem innego. Właśnie wtedy, stojąc nad grobem syna, wiedziałem, że już zawsze będę myślał i żałował tego dnia. Dnia, który miał takie tragiczne skutki. Dlaczego ją odepchnąłem? – wyrzucałem to sobie, chociaż wiedziałem, że już nic nie mogę na to poradzić. – Trzeba było ją przytulić.

Grób był jeszcze świeży, nie zająłem się postawieniem nagrobka, ale wiedziałem, że w końcu będę musiał to zrobić. Kopiec ziemi pokrywały sztuczne wieńce i ususzone kwiaty. Było tego sporo, ale dało się zauważyć tabliczkę z napisem „Pawełek, żył lat pięć”.

Usiadłem na ławce obok i zamyśliłem się.

Jak nieszczęśliwym trzeba się czuć, żeby życie wydawało się gorsze od śmierci? Nie chce się poddawać – myślałem. – Niech wszyscy na górze widzą, że jestem odważny.

Z myśli wyrwał mnie dźwięk szybkich kroków na żwirowej alejce. Spojrzałem w tamtą stronę i zobaczyłem nadchodzącego Mariusza. Już z daleka widziałem wściekłość na jego twarzy. No nie, tylko tego mi brakowało – pomyślałem.

Wstałem i czekałem aż podejdzie. Wiedziałem, że w końcu będziemy musieli porozmawiać, ale nie wiedziałem, że już na początku tej rozmowy dostanę w mordę. Prawy sierpowy wymierzony prosto w twarz powalił mnie na ziemię i uszkodził nos.

- Ty złodzieju – wycedził Mariusz przez zęby.

Zakrztusiłem się krwią lecącą z nosa i podniosłem się na łokcie.

Splunąłem na ziemię czerwoną wydzieliną i spróbowałem coś powiedzieć:

- Wybacz mi, naprawdę ...

... tego nie chciałem.

- Co kurwa?! Nie chciałeś przelecieć mojej żony, ale jednak to zrobiłeś?

- Mariusz, to nie tak.

- Co nie tak?! Przez ciebie ona już mnie nie chce. Zostawiła mnie, rozumiesz to?

- Mnie też zostawiła.

Mariusz zaśmiał się szyderczym śmiechem i powiedział:

- Ty gnoju, zniszczyłeś życie całej naszej czwórce.

Podniosłem się z ziemi i wyprostowałem. Kręciło mi się w głowie, musiałem przytrzymać się ławki żeby nie upaść.

- Dobrze ci tak, należał się wpierdol – powiedział Mariusz.

- To nie jest tak jak myślisz. Przecież zawsze byliśmy przyjaciółmi, nie pamiętasz? Od naszych najmłodszych lat.

- Przestałeś być moim przyjacielem w momencie, w którym puknąłeś mi żonę.

Musiałem powiedzieć mu prawdę.

- To nie był jednorazowy wybryk, przecież też musiałeś to zauważyć. Wszystko się zmieniło od kiedy nas ze sobą poznałeś.

- Co?! – szok na twarzy Mariusza nie mógł być udawany. – To już wtedy, na naszym przyjęciu zaręczynowym? – otworzył szeroko oczy ze zdumienia. – Czy dzień później, kiedy odwiozłeś ją do domu?

Nic nie odpowiedziałem.

- Odpowiadaj! – wykrzyknął i znowu walnął mnie w twarz.

Upadłem na plecy. Mariusz kopnął mnie prosto w brzuch, a ja skuliłem się zakrywając żebra.

- Ty skurwielu! – to znowu jego ryk.

Chciałem coś powiedzieć, ale on usiadł na mnie okrakiem i zaczął walić pięścią po twarzy. Zasłaniałem się dłońmi ale ciosy i tak było bardzo bolesne. W końcu ręce mi omdlały i całkowicie się odsłoniłem. Dostałem ...