Schody do nieba (IV). Patologia - Opowiadania Erotyczne

Schody do nieba (IV). Patologia

... raczej trudno jest powiedzieć coś pokrzepiającego w tej sytuacji.

– Słuchaj, Bianka ma gorącą głowę. Szybko się podpala. Gorzej u niej z merytoryczną wiedzą. Ja trochę zgłębiłem tę organizację. Dotarłem do osoby, która pracowała dla nich.

– Żartujesz?

– Ani trochę. Posłuchaj. Początkowo sądziliśmy, że to próba reaktywowania sekty zwanej Bractwem Zbirów. To byli wyznawcy bogini Kali. Legenda mówi, że bogini zjadała ciała ofiar, które jej składali, chroniąc w ten sposób swoich akolitów. Sądziłem... to znaczy wszyscy sądziliśmy, że Schody do nieba próbują za pomocą kundalini sprowadzić tutaj swoją boginię. Ale to nie tak.

– A jak? Nie za często się mylicie?

Chłopak odstawia pusty kubek. Wyciąga dłonie w stronę ognia pełzającego po czarnych otoczakach, które wypełniają dno kominka. Najwyraźniej odtajał, choć na jego twarzy wciąż widać czerwone plamy.

– Myślisz człowieku, że to takie proste i oczywiste? Sekty to nie partie polityczne. Nie wieszają swoich programów, gdzie popadnie. A nawet kiedy tak robią, niewiele to ma wspólnego z prawdą. Wszyscy oni wolą działać w ukryciu. Czasem afiszują się, jak to zrobiły Schody do nieba. Ale to było tylko raz, na samym początku.

– Mówiłeś coś, o osobie, która miała dla nich pracować.

– Nie miała, tylko pracowała.

– Rozmawiałeś z nim?

– Z nią i nie do końca rozmawiałem.

– Człowieku, za chwilę rozsadzi mi czaszkę od twojego bełkotu – ledwo wypowiada te słowa, natychmiast sobie uświadamia, że mimowolnie ...

... przyjął irytujący zwyczaj swojego gościa nazywania rozmówcy człowiekiem – wybacz, po prostu mów jaśniej.

– Wymieniłem z nią kilka maili. Nie chciała się spotkać. Nawet nie wiem, skąd ona jest, ile ma lat i tak dalej. Ale powiedziała mi, że ludzie, o których pytam, tak naprawdę zajmują się dźadu tuna.

– Dźadu tuna? Co to jest?

– Czarna magia.

– Pięknie, coraz lepiej. Posłuchaj, dasz mi jej adres mailowy?

– Coś za coś człowieku. Mogę ci go dać, ale jak tylko się czegoś dowiesz o Biance, to dasz mi znać.

– Stoi.

Blondyn wyjmuje kartkę, w zasadzie skrawek papieru. Sięga po ołówek leżący na ławie tuż obok kolorowego magazynu samochodowego. Zapisuje telefon do siebie, później adres mailowy. Po chwili wahania przesuwa świstek po blacie w stronę Adama. Właściciel domu sprawdza, czy odczyta charakter pisma, ale wszystko jest starannie wykaligrafowane. Chwilę milczą, po czym student podnosi się i pyta, którędy do wyjścia.

Zatrzymują się przy drzwiach. Nie tych, którymi wszedł. Stoją przy drzwiach frontowych. Chłopak szczelnie zasuwa kurtkę i wciska czapkę głęboko na czoło. Za jego plecami sypie śnieg.

– Nie ufam ci. Nie wiem, po jaką cholerę się w to wszystko wmieszałeś i coś mi mówi, że nie spodobałby mi się motyw, który tobą kierował.

Gospodarz nie odpowiada. Co miałby mu powiedzieć? Nie było sensu kłamać. Chłopak wyraźnie podejrzewał go o romans z Bianką. Ostatecznie jedynie wzrusza ramionami.

– Ale muszę wiedzieć jedno – Adam czuje, jak jego ciało się ...