Spotkanie. Demon - Opowiadania Erotyczne

Spotkanie. Demon

... zamierzałem, a gdy już wyszeptałem tych kilka słów poczułem jak znieruchomiała.

Chciałem ją przestraszyć, zaszokować, sprawić żeby zaczęła się mnie bać, ta pewność siebie jaką widziałem w jej oczach przyprawiała mnie o irytację.

Gdy się wyprostowałem, spojrzałem na jej pobladłą twarz i poczułem coś bardzo dziwnego. Nigdy w życiu nie czułem się jak teraz, krew silnie pulsującą w koniuszkach palców i szum w głowie...

Wydawało mi się, że nieprzyjemne uczucie w palcach zniknie kiedy dotknę nimi jej twarzy, zrobiłem krok do przodu i już miałem wyciągnąć rękę kiedy ona, też się cofnęła.

Za jej plecami stał XVII wieczny stolik, widziałem, że jeżeli przesunie stopę jeszcze bardziej potknie się o niego i upadnie...

Jak w zwolnionym tempie zobaczyłem jak spełniają się moje obawy, jeszcze chwila, jeszcze 2 sekundy, tak.

Już się zachwiała.

Zrobiła przerażoną, zdezorientowaną minę i poleciała do tyłu.

To żeby znaleźć się obok niej i złapać przed upadkiem zajęło mi ułamek sekundy.

Patrzyłem jak zaciska powieki w oczekiwaniu na uderzenie i ból, a potem zaskoczona otwiera je i patrzy na mnie nie wiedząc jak to się stało, że trzymam ją w ramionach.

Moja mina musiała ją uspokoić, bo trochę się rozluźniła i przybrała bardziej normalny wyraz twarzy.

Powiedziałem jej wtedy coś tak szokującego, że powinna krzyknąć, odepchnąć mnie, zemdleć, ale tylko zamrugała oczami - po prostu stwierdziłem ze będę musiał ją zabić.

Potem Podciągnąłem do góry i stanęliśmy ...

... naprzeciw siebie.

- Nie ważne, nie przejmuj się tym, niedługo umrzesz... nie musisz więc dużo myśleć... - skwitowałem kiedy próbowała coś wybełkotać...

Dopiero wtedy w jej oczach zobaczyłem przerażenie.

Noc

Puściłem ją i odwróciłem się plecami, nie poruszyła się.

- Jak masz na imię ? - zapytałem nie odwracając głowy.

- A jakie to ma znaczenie skoro i tak mam umrzeć? - zapytała beznamiętnie.

Bałem się odwrócić, nie chciałem widzieć jej miny - najpierw liczyłem na to, że będzie się bała, a teraz kiedy czuła strach byłem na siebie wściekły.

- Kurwa, dziewczyno kim ty jesteś, co ja tu robię z tobą!? Nie wierzę w to! - krzyknąłem wzburzony i uderzyłem ręką w mały stolik do kawy stojący przy ścianie, ten pod naporem uderzenia złamał się i rozpadł jak konstrukcja z zapałek.

Czułem - bo nie widziałem tego, ale czułem jak ona bezwiednie otwiera usta, że jest pod wrażeniem mojej nadludzkiej siły.

Tego dnia nie chciałem już rozmawiać, i tak nigdy jeszcze nie miałem tylu ludzkich odruchów w tak krótkim czasie! Za dużo tego dobrego.

- Muszę odpocząć, nie próbuj uciekać, a i czuj się jak u siebie - powiedziałem zimno i ruszyłem w głąb korytarza do sypialni.

Gdy zamknąłem za sobą drzwi nadal byłem wściekły, mieszanka irytacji i wzburzenia dodała i energii, a adrenalina znieczuliła. Rana już nie dokuczała.

Usiadłem na podłodze.

Chciałem cofnąć czas, sprawić żeby jej tam nie było.

Żeby rano wszystko było jak wcześniej.

Niestety, stało się. Teraz jest ...