Nawiedzona Rezydencja (XXVI) - Opowiadania Erotyczne

Nawiedzona Rezydencja (XXVI)

... szerokie biodra.

– Ten pierścionek nie… ugh… oznacza, że jestem twoją żoną, Bartku.

Sylwia znalazła dobry rytm. Już czuła, jak narasta jej pierwszy orgazm.

– Ja... nadal jestem twoją matką.

– Wiem. – Głos Bartosza był stłumiony przez piersi Sylwii. – To bardziej jak... pierścionek z obietnicą.

– Co ty… ach… ach… ach… mi obiecujesz?

Sylwia czuła, że zaraz będzie szczytować.

– Że dalej będę cię pieprzyć… mamo.

– To… jest… wspaniała… obietnica.

Z ostatnim słowem opadła na niego biodrami i wydała wrzask. Taka przyjemność dla niej nie istniała, dopóki jej syn po raz pierwszy nie włożył w nią swojego potwornego przyrodzenia. Teraz zastanawiała się, jak mogła bez tego żyć.

Jakieś pół godziny później Bartosz opróżnił swoje jaja w Sylwii. Następnie dokonał tego jeszcze dwukrotnie. Kiedy skończyli, Sylwia była jęczącym, spoconym, pokrytym spermą nieładem leżącym na łóżku Bartosza. Będzie musiała później wyczyścić jego prześcieradła, ale bez pośpiechu. Nie spał już w swoim pokoju. On i Monika byli co wieczór w łóżku Sylwii.

– Hej, Moniu. Chcę, żebyś to ode mnie przyjęła.

Bartosz leżał obok swojej siostry w jej łóżku w pokoju na wieży. Przez zachodnie okna wlewały się złote promienie słońca. Wygrzewali się w jego poświacie, oboje z głowami na poduszce Moniki. Bartosz wyciągnął rękę, podziwiając sposób, w jaki pierś Moniki wciąż falowała, jej cycki zwisały na boki, a brzuch sterczał niczym wzgórze do zdobycia.

– Co to jest?

Monika wyjęła ...

... pierścionek z dłoni Bartosza. Uniosła go nad swoją spoconą twarzą i przyjrzała się czarnemu kamieniu.

– Nie wyjdę za ciebie, głąbie.

Śmiali się z tego wspólnie.

– To tylko prezent. Załóż go.

Bartosz przyglądał się, jak zakłada go na prawą rękę. Nie miał nic przeciwko temu, że nie chciała, by ludzie myśleli, że jest czyjąś żoną.

– Czuje ciepło.

Monika uniosła prawą rękę i podziwiała delikatną, pulsującą czerwień.

– Podoba mi się. Dzięki, Bartku.

– Nie ma sprawy.

Położył dłoń na jej prawej piersi i ścisnął.

– Chcesz jeszcze raz?

Monika entuzjastycznie pokiwała głową.

– Ale w mojej kulturze nie nosimy obrączek ślubnych?

Khadra klęczała między nogami Bartosza, kiedy ten podarował jej pierścionek.

– Nie do końca się pobieramy.

Bartosz przyglądał się Khadrze, jak przygryzała dolną wargę i wsuwa pierścionek na lewą rękę. Nie nosiła już zbyt często hidżabu.

– Och, to jest... miłe.

Khadra musiała przechylić głowę na bok, by spojrzeć zza masywnego penisa Bartosza wprost w jego niebieskie oczy.

– Dziękuję, Bartoszu.

– Nie ma za co.

Bartosz posłał jej słodki uśmiech. Gdzieś w domu Bartosz usłyszał płacz dziecka. Nasłuchując hałasu, zdał sobie sprawę, że dawno nie słyszał tajemniczego tykania zegara.

– Czy to Yasmina? Musisz iść?

– W porządku. Ewelina jej pilnuje.

Khadra uśmiechnęła się do tego cudownego głupkowatego nastolatka i była szczęśliwa z powodu tego w jaki sposób ją zmienił.

– Chcę cię uszczęśliwić. Co mogę dla ...