Nawiedzona Rezydencja (XXVI) - Opowiadania Erotyczne

Nawiedzona Rezydencja (XXVI)

... Diamenty binarne na jej pierścieniu zalśniły szybkim blaskiem.

Fryderyk potrzebował swoich rąk. Rzucił bliźnięta w chwasty i sięgnął, by zewrzeć się w uścisku ze swoją żoną. Głośny huk wstrząsnął domem i odbił się od lasu, gdy upiory zderzyły się ze sobą. Wysoki, nieskazitelny mężczyzna w ciemnym garniturze i niższa, dzika kobieta zwalili się na ziemię. Trzymał mocno jej nadgarstki, ale ich siła wydawała się być wyrównana. Przetoczyli się kilka stóp w kierunku krzewu róży. Falujące pnącza zadrżały i zatrzęsły się, gdy się do nich zbliżyli.

Widząc okazję, Sylwia pobiegła do przodu, obejmując brzuch ramionami podczas biegu. Wciąż modliła się za dziecko, które miała w środku, ale także za bliźnięta. Zobaczyła, jak Gabriel rusza do Bartosza, więc Sylwia skręciła w lewo, by złapać Monikę. Od dawna nieżyjący mąż i żona warczeli i syczeli na siebie, walcząc w chwastach. Sylwia zignorowała ich, złapała nieprzytomną córkę pod ramiona i odciągnęła ją. Kiedy odeszła na jakieś trzy metry, Sylwia usiadła na ziemi i wciągnęła Monikę na kolana.

Niebieskie oczy Moniki otworzyły się. Spojrzała w przerażone oczy matki.

– Co się stało?

– Fryderyk – wyszeptała Sylwia.

Spojrzała na walczącą parę, gdy głęboki krzyk wypełnił przestrzeń. Jedna z winorośli trzymała Fryderyka za kostkę. Pnącze powoli ciągnęło Luizę i Fryderyka w stronę krzaków.

Monika odwróciła się w chwili, gdy Gabriel położył Bartosza obok Sylwii.

– Już idę, mamo!

Gabriel podbiegł do walczącej ...

... pary.

– Bartku?

Sylwia wciągnęła Bartosza na kolana obok jego siostry i z ulgą zobaczyła, jak otwiera oczy i rozgląda się.

– Mamo?

Bartosz usłyszał walkę i spojrzał na wijące się pnącza róży.

– Zamierzają uwięzić Fryderyka – wychrypiał.

Ale wtedy Luiza krzyknęła. Zobaczył pnącze wokół jej ramienia. Szkarłatne kropelki spływały z cierni rośliny.

– Luizo!

Bartosz próbował wstać, ale matka trzymała go przy piersi. Jego lewe ramię napięło się z bólu.

– Odsuń się, Gabrielu. – syknęła Luiza przez zaciśnięte zęby.

Głowaccy coraz szybciej zbliżali się do pułapki, gdy coraz więcej pnączy owijało się wokół ich ciał, wbijając w nich swe ciernie.

– Nie, mamo.

Gabriel padł na kolana obok rodziców i próbował oderwać pnącza od Luizy. Ale w ciągu kilku sekund on również został wciągnięty w objęcia róży. Pnącza uniosły całą trójkę w powietrze.

– Nie możesz Go powstrzymać! – ryknął Fryderyk.

Gabriel sięgnął po rękę matki i oderwał ją od Fryderyka. Syn trzymał się mocno swojej matki.

– Żegnajcie, kochani!

Luiza z piękną, opanowaną i spokojną twarzą przyciągnęła wzrok Bartosza. Uśmiechnęła się smutno i zniknęła.

Krzak róży połknął trójkę Głowackich, zwinął się i wrócił do normy. Na podwórku zapadła cisza.

– Ja... ja... – Sylwia szukała właściwych słów do powiedzenia.

Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała, a adrenalina przepływała przez jej ciało.

– Nie chcę, żeby któreś z was kiedykolwiek zbliżało się do tego krzaku.

– Dobrze, ...