Brother in law (I) - Opowiadania Erotyczne

Brother in law (I)

... Czemu był taki arogancki? Co ona mu zrobiła? Teraz też stał i patrzył na nią z góry – nie tylko powodowanej różnicą wzrostu.

Zapadła krępująca cisza. Znaczy krępująca na pewno dla niej. On nie wydawał się skrępowany. Wręcz przeciwnie, był pewny siebie. Stał i patrzył. Przystojny jak smok i równie nieprzyjemny.

– Tak czy inaczej proszę nikomu nie mówić, co tu wyczyniałam.

– A niby czemu miałbym nie mówić? W końcu to moja... praca – zapytał jakby z sarkazmem.

– Wiem, ale... nie chce dawać im kolejnego powodu do tego by mnie... znaczy... i tak raczej nie przepadają za mną...

– Więc?

– Co więc?

– Nie lubią cię, czemu swoją drogą wcale się nie dziwię, ale co to ma wspólnego z niszczeniem mebli

Zabolały ją jego słowa. Dlaczego ludzie muszą być tacy okrutni?

– Ja...

– Ty, ty. Co mi dasz za milczenie?

– Słucham?! – jakby się przesłyszała.

– Nie bądź taka oburzona. W życiu nie ma nic za darmo, powinnaś o tym wiedzieć najlepiej.

– Nie rozumiem.

– Oczywiście.

– Może w tym życiu tutaj, rzeczywiście nie ma nic za darmo, w moim życiu jest.

– To wracaj do swojego życia, skoro to tutaj ci nie odpowiada.

– Uczynię to z największą przyjemnością... i panu... radzę to samo - wypaliła.

Chciał coś powiedzieć, ale w tym momencie gdzieś od strony schodów dobiegły ich nawoływania Alexa.

– Już idę – krzyknęła wniebogłosy, założyła buty, pożegnała się z nieznajomym życząc udanego wieczoru i pobiegła do schodów, raz po raz tracąc równowagę i ...

... potykając się na wełnianym dywanie. A raczej cholernym chodniku.

Alexa spotkała na schodach. Stwierdził, że obraz zaczeka, bo teraz muszą iść na toast. W drodze do sali głównej opowiedziała mu dokładnie o całym zajściu na korytarzu.

– Hm... To dziwne. U nas nigdy wcześniej na takich spędach nie było ochrony na górze. No chyba, że teraz zaszły jakieś zmiany, o których nie wiem. Jesteś pewna, że to był ochroniarz?

– Nie wiem, a któż by inny? Majordomus?

– Tak ubrany? Niemożliwe. Może to Albert? Chociaż też nie, bo Albert jest stary, a nie młody i zabójczo przystojny.

– Oj przestań. Teraz będziesz mi to wypominał?

– Musisz mi tego gościa koniecznie pokazać – powiedział gdy dotarli na dół.

– Ale cię wzięło, co?

– Mów za siebie.

– Nie rozumiem.

– Nie udawaj. Widzę przecież, że ci się spodobał. W twoim typie – uśmiechnął się.

– Absolutnie nie. Co z tego, że przystojny jak gbur.

– Twoje krwistoczerwone policzki świadczą o czymś całkiem innym.

– Alex! To przez to, że mnie wkurzył. Palant jeden!

– Przystojny palant – Alex bawił się wybornie.

– Zabiję cię – pisnęła, aż dwie kobiety stojące najbliżej, spojrzały na nią z odrazą.

– Dobra, dobra – niósł ręce w geście poddania - Widzisz go tu?

– Skąd pewność, że w ogóle przyjdzie na dół? Może musi siedzieć cały czas na górze?

– I pilnuje zbiorów muzealnych do których tak ładnie przemawiałaś? – uśmiechnął się.

Stanęli przy kominku, rozglądali w poszukiwaniu tajemniczej postaci, obgadywali ...