Adam i Ewa - wydanie zbiorcze,… - Opowiadania Erotyczne

Adam i Ewa - wydanie zbiorcze,…

... niespodziewane podarki, zamknęli furtkę i zniknęli za rogiem.

Wbiegła do domu, zatrzaskując drzwi i wciąż drżącymi rękoma jak najszybciej zaryglowała zamki. Nie, niemożliwe! Przywidziało jej się! Zdecydowanie zbyt wiele przeżyć jak na jeden wieczór! Alkohol, awantura i jeszcze ten cmentarz… Adam Adamem, ale musi się położyć, bo nie zdzierży.

Wyszorowała się porządnie, jakby chcąc zmyć z siebie wszelkie winy i obawy, przebrała w koszulę nocną i bez zwłoki wskoczyła do łóżka. Przedwcześnie. Mimo starań była zbyt roztrzęsiona, by po prostu zasnąć. Zwłaszcza jedna myśl nie dawała jej spokoju: przecież to niemożliwe, by tak dobrze zapamiętała kształt biżuterii, której nie widziała od podstawówki! Nie mogąc dojść do żadnych sensownych wniosków, wzięła telefon i wystukała numer jedynej osoby, która mogła jej pomóc.

– Hej, mamo, co u ciebie? Słuchaj, dzwonię, bo… – Starała się mówić jak najspokojniej, ale bez większego efektu.

– Ewuś, kochanie, czy ty wiesz, która jest godzina? – Usłyszała wyraźnie zaspany, starczy głos. – Stało się coś ważnego?

– Tak… znaczy nie… nieistotne! Mam pytanie: czy pamiętasz taką dużą broszkę z różą, którą miała babcia?

– Naprawdę po to dzwonisz? Nie mogłaś zaczekać do jutra? Jestem zmęczona i…

– Ale ja muszę wiedzieć teraz! – przerwała gwałtownie i raczej mało kulturalnie.

– Tak, chyba pamiętam. A to czasami nie była ta, którą zepsułaś, jak byłaś mała? I potem mnie też się oberwało, że cię nie upilnowałam?

– Ta sama. Wiesz, ...

... gdzie jest?

– Wiem. Ale… Ewa, po co ci ta informacja?

– A co za różnica? – burknęła.

– Bo jeśli chciałabyś ją obejrzeć, to masz problem – głos w słuchawce był wyraźnie nadąsany – to był prezent od dziadka i babcia chciała, żeby ją z tą broszką pochować.

– Aha… – Westchnęła ni to z ulgą, ni jeszcze większą obawą – To jeszcze powiedz mi, jakie włosy miała, kiedy była młoda?

– Ewa, ja cię proszę! Czyś ty oszalała?

– Mamo, przestań! To dla mnie ważne! Bardzo ważne, rozumiesz? – Znów ogarniała ją panika.

– Nie krzycz już na mnie, dobrze? Muszę pomyśleć, wiesz że mam problemy z…

– Nie mów, że o broszce pamiętałaś, a o włosach nie! Rozumiem, że masz swoje lata ale… nieważne, sprawdź na zdjęciach! Przecież mieliście album, przejrzyj go zaraz! – była coraz bardziej zdesperowana i coraz mniej grzeczna. – Dzisiaj! Teraz!

– Córeczko, ja nie wiem, co się z tobą dzieje, ale jeśli się źle czujesz… Niech ci będzie, zaczekaj pięć minut.

Minęła jedna, dwie, pięć, dziesięć. W końcu telefon znów ożył.

– Tak, jestem! I co, masz?

– Mam. Tylko nie pomyślałaś, że wtedy kolorowe zdjęcia były u nas rzadkością? – spytała matka, z mieszaniną złośliwości i politowania. – Przecież nawet moja ślubna fotografia było czarno-biała! Ale masz szczęście, czasami zakłady ręcznie kolorowały odbitki i chociaż skóra wyglądała trochę sztucznie, to ubrania czy włosy powinny być wierne. Akurat mam ujęcie z jarmarku czy innego odpustu. Aż zapomniałam, jaki dziadek był przystojny, w długim ...