Dzień w Londynie - Opowiadania Erotyczne

Dzień w Londynie

... lat, i zniknął mąż i dziecko, poważna firma i ostatni, wykańczający etap budowy domu. Moje życie nagle ponownie polegało na piciu piwa w najpiękniejszym mieście na świecie i spędzaniu każdej wolnej chwili… z nim.

A gdy poczułam jego rękę na moim udzie, pod spódnicą, jak powoli sunęła w górę, i nie powstrzymałam jej, i gdy znowu dotknęłam jego ust językiem, a on zachłannie rzucił się na niego, i possał go, na granicy przyjemności i bólu, i wciągnął do wnętrza swoich ust, a potem przygryzł moją wargę i zanurzył palce w moich włosach, nie pozwolił mi się odsunąć nawet na milimetr, aż naprawdę musieliśmy się od siebie oderwać, bo zabrakło nam powietrza, i palcem odrysowywałam kształt jego brwi, nosa, i ust, a on oddychał głośno i ciężko, i znów przyciągnął mnie do siebie, łapiąc za głowę i biodro jednocześnie, i przeklinałam swój pomysł na ten strój, bo kciukiem dotknął moich mokrych majtek i wymruczał coś pod nosem, bardzo zadowolony.

– Chciałem cię tylko przytulić i pocałować w policzek – patrzył na mnie z zachwytem.

– Jasne.

– Spodziewałaś się, że tak to się skończy?

– Nie, a ty?

– Nie – zadrżałam, bo zaczął drażnić moją łechtaczkę przez delikatną koronkę ulubionych majtek. – Jesteś taka mokra.

– Ty jesteś taki twardy – zakręciłam biodrami, ocierając się o twardą wypukłość w jego spodniach.

– Zawsze jestem dla ciebie.

– Filip, nie możemy… – nie skończyłam, bo znowu mnie pocałował, zachłannie, niemal brutalnie.

Zrobiło mi się gorąco i smutno ...

... jednocześnie, bo nie całowałam się tak od lat. Oparłam się o jego szeroką, twardą pierś, bawiłam płatkami jego uszu i delikatnie gładziłam wrażliwą skórę na jego szyi, a on mocno chwycił mnie za biodra i przyciskał do swojego twardego fiuta i nagle pożałowałam, że dzieli nas tyle warstw materiałów, i że jesteśmy w miejscu publicznym, i jednocześnie odetchnęłam z ulgą, że tak właśnie było.

– Filip, jesteśmy w pubie… – wyszeptałam, choć wcale nie miałam ochoty już kończyć tych zakazanych pieszczot.

– Czekałem na ciebie dziesięć lat, tak szybko się nie wypuszczę.

– Nie uciekam. Po prostu… ludzie się gapią.

– Ludzie mają nas w dupie. Ale dobrze, chodźmy stąd.

– Chodźmy.

Nie ruszyłam się z miejsca, tylko trwaliśmy tak, przytuleni.

– Nie sądziłem, że to w ogóle możliwe, ale jeszcze wypiękniałaś, Ella.

– Proszę cię. Dobiegam czterdziestki, bardzo się zmieniłam – pomyślałam o tych wszystkich mankamentach, wynikających z upływu czasu i pozostałościach po ciąży. – Ale dziękuję.

– Byłem taki głupi, taki głupi – wymruczał w moją szyję.

– Ilu ludzi żyje w tym mieście? – zmieniłam temat.

– Nie wiem – popatrzył na mnie zaskoczony. – Z dziesięć milionów? Dlaczego?

– Nie boisz się, że… – rozejrzałam się dookoła. – Spotkasz tu kogoś znajomego?

– Nie, to prawie niemożliwe. Dokąd chcesz pójść?

– Wiesz, że nigdy nie byłam na Kładce Milenijnej? Nigdy w zasadzie nie widziałam Katedry Świętego Pawła.

– Naprawdę? To co ty robiłaś w tym mieście przez tyle ...