Skert - wtajemniczenie - Opowiadania Erotyczne

Skert - wtajemniczenie

... bo mam dziś angielski... Może Arleta zrezygnuje...

- No wiesz, zależy mi, aby dotarło to jak najwcześniej, ale dziewiąta jest OK!

- Dobrze – do dziesiątej tam będę!!!

Jolka odbiera od Arlety niewielką paczuszkę.

- Co tam jest? – pyta.

- Pieniądze. To nie ode mnie. Też miałam to tylko podać, ale wiesz, dla mnie to drugi koniec miasta, a niebawem jadę na zajęcia, wiesz – fryzjer, kosmetyczka... Jakoś się tobie odwdzięczę.

- Nie lubię ciebie - przemknęło przez głowę Jolki. - Jesteś wredna... - Jolka uśmiecha się do Arlety i sama siebie nie lubi za własny nieszczery uśmiech...

***

Wieczór. Jolka idzie na Tatarską. Domofon. Drzwi otwierają się same. Jolka włącza światło i po skrzypiących schodach gramoli się na piętro. Stara się iść cicho, ale buty stukają głośno jakby dzięcioł szedł po schodach... Po cholerę założyła szpilki? Nie wie – coś jej kazało. Głos wewnętrzny. Cholera, światło zgasło. Ciemno jak w grobie... Jolka kurczowo trzyma się poręczy, aby nie wybić sobie zębów..

Jest wyłącznik. Na pierwszym piętrze żarówka nie świeci, ale z góry dociera tyle światła, że można dostrzec przycisk dzwonka.

- Podam tylko przesyłkę tej babci i znikam. Pora do domu. Kolacja i spać... albo nie... Nie będę już niczego jeść... trzeba dbać o figurę...

Babcia otwiera drzwi boso i w szlafroku. Mimo półmroku Jolka jest prawie pewna, że pod kapturem szlafroka kryje się mężczyzna. Babcia pachnie Aqua di Gio i ma męski głos.

- Nareszcie jesteś – mówi ...

... babcia.

Co znaczy „nareszcie”? Jolka czuje się skrępowana sytuacją. Co ja tu robię? Za chwilę zapytam „Babciu, a dlaczego ty masz takie duże oczy”. – Co za piramidalna bzdura? Władowałam się w masakryczny bezsens... Gdzie ja się znalazłam? Jaka ja jestem głupia...

- Ja... Jolka usiłuje wydusić z siebie coś sensownego... Była tak pewna, że zobaczy staruszkę, że teraz z wrażenia zaczyna się jąkać...

- Ja... ja... ja – kontynuuje - przyniosłam przesyłkę od Arlety... Pytanie tej akurat babci dlaczego ma coś dużego, byłoby ryzykowne. Postawny facet – prawdziwe męskie ciacho. Czy pani Tomaszewska?... Głupio zabrzmiało... wiadomo, że facet nie jest panią Tomaszewską. Czy pani Tomaszewska... jest w domu? – dodała... tak jest lepiej. To ma jakiś sens...

- Tak. Wejdź.

- Nie, dziękuję, spieszę się. Czy może pan poprosić panią Tomaszewską?

- Wejdź, mówię. To chwilę potrwa. Nie będziesz kwitła na schodach. Zawołam i jej dasz, jasne? No wchodź!!! Jolka zadrżała, gdy usłyszała słowo „dasz”. Było powiedziane jakoś dziwnie... nie wiedziała dlaczego, ale intuicyjnie czuła, że wilk już zjadł babcię i przebrał się w jej skórę, czy jakoś tak... nie mogła pozbierać myśli.

- Ja... ja zaczekam... tutaj. Na schodach było zdecydowanie bezpieczniej. Szlafrok babci, niedbale zakrywający klatkę piersiową, rozchylał się przy każdym ruchu, zdradzając coraz więcej męskich tajemnic... Jolka nie była zainteresowana babcinymi sekretami, a przynajmniej nie teraz i nie na Tatarskiej. Czuła zakłopotanie ...